野鸟春布谷,阶虫秋络丝。
呶呶空过耳,终不救寒饥。
竹奴角簟颇相宜,正是书斋寂静时。白鸟忽穿林影去,自携纨扇细题诗。
箜篌且勿弹,老夫不要听。
河边风浪起,亦作箜篌声。
古人抱恨死,今人抱恨生。
南邻卖妻者,秋夜难为情。
长安买歌舞,半是良家妇。
主人虽爱怜,贱妾那久住。
缘贫来卖身。不缘触夫怒。
日日登高楼,怅望宫南树。
关雎后之淑,棫朴君之明。
兔罝尚好德,况及公与卿。
所以彼行苇,敦然遂其生。
谁能弦此歌,为我发古声。
十日九自病,偶平还苦吟。
万金无枉志,千古有遗心。
静隐支凭几,寒搔发解簪。
南风久寂寞,谁继五弦琴。
星汉夜牢牢,深帘调更高。乱流公莫度,沉骨妪空嗥。
向月轻轮甲,迎风重纫条。不堪闻别引,沧海恨波涛。
药饵从来多客至,人情大抵见荣观。戴崇贪赴安昌会,必为东田不足欢。
散骑萧萧下太行,远从吴会去陈仓。
斜风细雨江亭上,尽日凭栏忆楚乡。
晓行沥水楼,暮到悬泉驿。林月值云遮,山灯照愁寂。
重阳从古多伤感,逐客南来重叹嗟。镜里但惊添白发,樽前犹未见黄花。
求仙顿觉三山近,成佛无令一念差。习气平生都扫尽,更凭橘水洗尘沙。