朝开暮亦衰,雨打复风吹。古屋无人处,残阳满地时。
静依青藓片,闲缀绿莎枝。繁艳根枝在,明年向此期。
西朝归去见高情,应恋香灯近圣明。关令莫疑非马辩,
道安还跨赤驴行。充斋野店蔬无味,洒笠平原雪有声。
忍惜文章便闲得,看他趋竞取时名。
不肯呈身觅举,那能随俗为官。梅花寒_书窗月,一味漂阳酸。梅里无边春事,书中千古遐观。邻翁不识清闲乐,惊见满堂欢。
不肯呈身觅举,那能随俗为官。梅花寒飐书窗月,一味漂阳酸。
梅里无边春事,书中千古遐观。邻翁不识清闲乐,惊见满堂欢。
二十夫君弃妾身,诸郎痴小舅姑贫。
自甘薄命同衰叶,不扫蛾眉嫁别人。
化石未成犹有泪,舞鸾虽在不惊尘。
琐窗独向东风树,岁岁花开他自春。
张骞带得西来种,中秘千珍及万珍。一个臭囊藏不尽,又从身外覆精神。
杏花初开红满城,我眠僧房闻雨声。侵朝急起看晴艳,对房两株令眼明。
还宜夜坐了馀兴,静免蜂蝶来纷争。嫣然红粉本富贵,更借月馀添妍清。
青蘋流水未足拟,金莲影度双娉婷。庭空月悄花不语,但觉风过微香生。
老僧看惯不为意,却爱小纸燕脂萦。高斋素壁可长有,不由零落愁人情。
萧瑟兮枫林,呜咽兮岩泉。
於此明月夜,拨动相思弦。
音容尚如昨,恩爱空自怜。
天风吹广寒,夜露飘飞仙。
夫岂不垂念,孤凤谁与眠。
人生亦客寄,胡不俱死遄。
使我向阑干,泪雨如涓涓。
苍官无禄花有封,花王开国胙春风。
不念苍官秦大夫,竹君亦嗤梅兄聋。
夜寒愁吟正无思,青灯唤人补残睡。
梦为蝴蝶宿花回,画角吹香蒸素被。
柳色烟光正斗青,桃花落尽杏花惊。
风从窗眼空中入,雨在檐前滴到明。