能棋好饮一道士,醉墨狂吟二谪仙。
道士不闻乘白鹤,谪仙今已揜黄泉。
古来豪杰皆如此,谁拂尘埃为惘然。
华发郎官才调美,更将新句续遗篇。
老得闲来兴味长,问将何事送余光。
春寒拥被三竿日,宴坐忘言一炷香。
报国愧无功尺寸,归田仍值岁丰穰。
枢庭任重才余暇,犹有新篇寄草堂。
石溜吐阴崖,泉声满空谷。
能邀弄泉客,系舸留岩腹。
阴精分月窟,水味标茶录。
共约试春芽,枪旗几时绿。
吾年未四十,三断哭子肠。
子割病莫忍,屡痛谁能当。
割肠痛连心,心碎骨亦伤。
出我心骨血,洒为清泪行。
泪多血已竭,毛肤冷无光。
自然须与鬓,未老先苍苍。
报政三年愧鲁公,将何归奏未央宫。便廷嘉谷知天意,因得从容贺岁丰。
隋宫老荆棘,淮地阻山川。天子周王狩,诸侯楚社迁。
宿军江水上,休甲古城边。清跸乃过此,高台亦宛然。
殿空生影响,画古剥丹玄。缺甃惊跳鲋,遗碑失纪年。
废兴真可感,耆旧每多传。一咏芜城作,斜阳闻暮蝉。
水国虽暑湿,亦恶春令早。雨旸恒不时,过燠未为好。
凌威集骄阳,瘴疹一以埽。宿麦根复濡,丰年不烦祷。
堪舆气清真,生物同寿考。大哉造化力,排斡正穹昊。
能令四时顺,少失安足道。君胡乃嗟叹,哀彼花与草。
方今王正始,节物自未老。繁华虽云迟,秀实终自保。
可以宽君爱,毋为色枯槁。
城头月出天正白,众乌惊飞啼夜色。枝高风多露新滴,畏声恶影不能息。
愁人感之援鸣琴,拂弦成声泪沾襟。嗟尔一生八九雏,游翔不过东西林。
白头反哺无所恨,桓山分飞独何心。
鸿鹄怀远心,不畏霜露寒。鸡鹜守樊笼,朝游暮来还。
人生感意气,朋友死一言。况分社稷忧,复在君臣间。
杨侯一麾守,万里苍梧山。瘴海不可游,众人昔云难。
升车独慷慨,即路无险艰。乃知抱忠信,可以居夷蛮。
昔贤尚功名,天子忧南蕃。报国恩汲汲,勿令岁月迁。
九华空众山,尤物在尘寰。迥出云雨上,朝来眉睫间。
有人皆毓胜,无豹不藏斑。官舍轩楹豁,凭阑莫掩关。