江东胜士高起楼,坐对万松云气浮。流水桃花非世外,小山丛桂为谁留。
繁华竞逐移春槛,货殖空名千户侯。唯有清标供抚玩,栋梁霖雨付悠悠。
龙节光临泽国遥,凤毛声振相门高。朝辞阙陛香凝袖,暮饯邮亭酒污袍。
我爱甘棠留楚甸,谁怜楚雁集江皋。一州如斗君休薄,考最犹能张尔曹。
凿山疏水出长江,王气如何可厌禳。
后五百年依旧在,空教晋帝笑秦皇。
讯察无冤善最闻,剸繁南邑遇盘根。还将决狱平反意,去作临民抚字恩。
淮上月高生丽思,浦前春老醉离魂。知君阴德终阳报,容驷何妨大里门。
溪空唯容云,木密不陨雨。迎渔隐映间,安问讴雅橹。
病学高僧置一床,披衣才暇即焚香。闲阶雨过苔花润,
小簟风来薤叶凉。南国羽书催部曲,东山毛褐傲羲皇。
升平闻道无时节,试问中林亦不妨。
天问复招魂,无因彻帝阍(hūn)。
岂知千丽句,不敌一谗(chán)言。
屈原写出《天问》《招魂》这样脍炙人口的佳作,却仍无法将他的心意传达至君王面前。
哪里知道再奇丽的诗句,终究抵不过那小人的一句恶意重伤啊!
天问:《天问》为屈原被逐后,见到楚国先王的宗庙以及王室公卿之祠堂,四下游览之后,身体疲惫,于壁画下修养精神,抬头正看到所绘图案,于是在墙壁上书写了文字,以抒发心中的愤懑之情的长篇诗作。招魂:楚辞中一篇独具特色的作品,它是模仿民间招魂习俗写成的,其中又包含作者的思想感情。作者存在争议,一说屈原为“呼唤楚怀王的灵魂回到楚国来”而作;一说宋玉“哀屈原魂魄放佚”,因而作。彻:穿透。阍:宫门。
岂知:哪里知道。敌:抵挡。
露轻风细。中庭夜色凉如水。荷香柳影成秋意。萤冷无光,凉入树声碎。玉箫金缕西楼醉。长吟短舞花阴地。素娥应笑人憔悴。漏歇帘空,低照半床睡。
山林投老更疏慵,尚有跻攀兴不穷。绝壑久忘蛇起陆,寒窗聊食雁来红。
人方嵇阮似无愧,诗比阴何或未工。永夜不眠茶作祟,一灯明暗鸟呼风。
故岁新芽约略黄,重来败叶带飞霜。寻幽少脱尘劳梦,访旧颇熏知见香。
深谷鸣钟云暗淡,半峰斜照树微茫。去天尺五今应是,璧月珠星挂上方。