晓色微茫尚带星,修蹊荦确断人行。
独支瘦竹身犹健,高入重云地忽平。
落月正当山缺处,细泉频作雨来声。
上方灯火青林曲,隐隐疏钟一再鸣。
秋日不照天,秋云自明晦。
脱叶下衰草,蜩蝉事今退。
天地功方成,草木犹怨顇。
志士感所怀,长吁下清泪。
提壼聒聒惟呼酒,杜宇喧喧只说归。
坐怪鸟声皆有取,静于人事益知非。
已嫌世浊胡为混,能待河清固已稀。
为语夷齐既甘饿,可能分我首阳薇。
久废南山田,叨陪东阁贤。欲随平子去,犹未献甘泉。
枕籍琴书满,褰帷远岫连。我来如昨日,庭树忽鸣蝉。
促织惊寒女,秋风感长年。授衣当九月,无褐竟谁怜。
春去春来似有期,日高添睡是归时。虽将细雨催芦笋,却用东风染柳丝。重雾已应吞海色,轻霜犹自剉花枝。此时野客因花醉,醉卧花间应不知。
山寺濒江俯江岸,游人今古纷无算。我是朝辞濛
身世厌漂零,衣冠愧典刑。乾坤开阖户,日月短长亭。
水阔连天白,山高拥岸青。扬雄中有宅,垂老太玄经。
淫雨弥半月,河流涨通衢。旧畿十万家,太半忧为鱼。
旅楼起复卧,神气郁不舒。床床苦漏湿,岂暇论侏儒。
缅怀十载间,洚水频三吴。三吴莽一壑,平陆纷施罛。
老羸委沟溪,少壮泣路隅。鬻卖及男女,庶几活须臾。
民穷已到骨,乃复剥其肤。自天发明断,元恶随就诛。
畴咨用稷契,跻世当黄虞。政拟疮痍瘳,讵意疾痛呼。
阴阳系调燮,此理信不诬。寄言秉钧者,治安宜早图。
野店聊为一枕谋,五更归梦入乡愁。溪流清浅舂锄晓,篱落荒凉络纬秋。
独立孤台感岁时,羞将短发弄朝曦。门垂柳眼窥春早,堂款山容坐午迟。
醉共青蔬贫亦好,梦骑白鹤笑还疑。尊前细把梅花看,冷淡香心只自知。