荆卿一剑客,击筑游燕都。许身太子丹,生死誓不渝。
文夫报知己,何惜此微躯。悲歌度易水,慷慨自驱车。
匕首中铜柱,非由剑术疏。报秦虽不济,千载仰雄图。
蛾眉宛转倍堪怜,永别君恩赴九泉。千载马嵬山下路,伤心最是佛堂前。
白门京阙旧山川,朱雀乌衣夕照边。百代荒陵崩夜雨,六朝遗殿锁秋烟。
胭脂岁久销宫井,苔藓春深绣御筵。往事凄凉无限泪,伤心最是建文年。
麻衣力尽泣孤臣,回首江南草色新。独恨乾坤如许大,首阳无地可埋身。
病起乾坤大,秋分日夜中。山花还我径,露草更天风。
膰俎分清庙,诗筒寄野翁。南楼明月夕,谁与一樽同。
白眼看隆准,悠然见屈伸。奇功巍弗处,峻节退无邻。
用则王非伯,潜嗟汉不纯。虽亡秦日月,犹是避秦人。
十六长汤院,阿谁似玉环。故宫秋草里,小邑水声间。
童子驱羊去,村姑赛庙还。教他扬广笑,破国只骊山。
过鸟烟中迹,回风水上痕。欲知天宝事,唤起石苔言。
兰乳飞千殿,宫云绕数村。太真方病齿,歌拍且停翻。
闻说丹河地,孤城海上开。卤烟出市井,潮影动楼台。
汉使传宣过,夷官入贡来。皇华歌送客,应阅出群才。
君不见泰山高高梁甫在其半,古来封坛禅地无宫馆。
崖崩壁坼铁锁断,秦碑汉碣何人看。自从生人开九州,九十六帝行权谋,虎豹啖食龙蛇忧。
朝翻暮覆作云雨,立谈坐笑生戈矛。鬼神来往仙不死,尘埃万变扶桑流。
君不见田疆论功争二桃,齐门三丘埋野蒿。又不见鲁连辞赏轻千金,却秦救赵何雄豪。
眼前无人辨曲直,身后声名更何益。拂袖空怜蹈海心,护车枉负排山力。
梁生五噫歌莫哀,东绝梁甫观蓬莱。千年云开锦绣壁,五色日抱金银台。
瀛洲方丈列仙占,文成五利何能验。徐生入岛竟不回,博士儒生尽坑堑。
我吟梁甫君振衣,世路崎岖多是非。琅玕芝草海岱曲,钓竿拄杖从今归。