粥冷春饧冻,泥开腊酒斟。故乡空泪满,华发正愁侵。
山暝雨还住,烟孤村更深。谁知江海客,浩荡济时心。
霜溪咽绝照冰姿,谁见无人弄影时。香逐晓风穿暗户,梦随落月挂寒枝。
相见汉皋晚,相思湘水春。若非捐佩者,定是解珠人。
根头春已动,枝面雪浑消。称是黄金屋,寻常贮阿娇。
南枝已先暖,北枝犹苦寒。笛中吹不尽,画里得相看。
故人不可见,梅花如故人。相思隔明月,独吟逄早春。
东风收雪曙光开,春意浓浮柏叶杯。晴日满帘宾客散,寒暄先问隔年梅。
疏竹人家短短墙,绿阴深处水村凉。山风吹断岩前雨,高树蝉声正夕阳。
莫怪村居僻,村居亦可嘉。
仆羸腰带艾,婢傅鬓簪花。
歌罢蛙催乐,酒阑蜂报衙。
门前少车马,惭愧五侯家。
夹城烟淡草霏霏,晋俗相传禁火时。
御苑梨繁花盛发,帝园桐嫩蕊初披。
尘微蹴踘人将散,雨细鞦韆索半垂。
游骑寻芳还斗酒,九门谣诵乐重熙。
城上危楼高缥缈,城下澄江复相绕。
有时漾影入中流,俯看鱼游仰飞鸟。
近楼多少未行舟,满江落花洒汀洲。
人同江狎不怕浪,登楼对酒弹箜篌。
大别山头白云起,金口渡边雨如洗。
半钩新月上孤城,还照高楼与江水。
晴江依旧泻浔阳,横鹤无由归故乡。
一声玉笛起何处,燕扑阑干花影长。
燕雀纷纷出乱麻,汉江西畔使君家。
空堂自恨无金弹,任尔啾啾到日斜。
保庇孤根逄圣主,矜修晚节顺天机。
空门自有清凉地,不向红尘议是非。