衡山开汉沔,高者祝融峰。羡尔为官地,看云长道容。
斋居梦波浪,冬日见鱼龙。定有冥栖客,巢君紫盖松。
送君南向婺星源,三十二峰云色连。苍龙白鹤时来往,羽盖银幢下九天。
黄龙洞下云色深,霅水苕溪吏隐心。东道若逢孙处士,青春须寄岘山吟。
一曲川云一酒壶,武夷谁道定山无。杖藜偶自随花柳,老子分明在画图。
满眼风光刚活动,百年老脚正糊涂。不知往日朱元晦,云水风流有是乎。
乾坤何物非鸿造,奇妙极为千古好。惧庵天挺观物豪,老脚溪山无不造。
定山此石绝奇古,地秘天藏得深奥。万形吐露总天机,呈怪争雄各轩闹。
回身菌缩龙屈蟠,仰首狞狰虎蹲啸。鸿濛自判各付与,高者巉空下深潦。
流形彼此固已安,谁复欢忻与悲悼。世人剑首吹吷然,浑沌那知有真窍。
惧庵览此万丈奇,抚掌阴阳叫真妙。笑拈水火土一挥,天地精灵愈辉耀。
雨风雷露交相形,日月星辰炫高照。庖羲画里春熙熙,皇极眼中天浩浩。
纵观万古我何人,也一掀髯与公笑。
南海春风一古琴,天涯回首几知音。野人未有钟期耳,只有钟期一寸心。
孤舟旅泊果堪情,明月黄河水乱倾。两夜老人浑不睡,别怀长恋兖州城。
定山居士老騃痴,又作庄严大树诗。老去万无元宿在,种时多只此山知。
不分孔墨依身世,无补兴亡过汉隋。斤斧欲寻吾手病,力扶名教古人谁。
东风渺渺平原绿,几鼻浮江春带犊。短蓑耕罢一犁归,数亩山陂雨初足。
薄田我亦耕定山,六角未能终日閒。一笑还寻饮牛处,夕阳疏柳前溪湾。
君不见江山万古驱牛样,用则耕田閒则放。
再造男儿事,区区属妇人。时当初涉难,产入亦俱身。
心绝寒灰后,恩回朽木春。嗣禋牲豆洁,复夺鹊巢新。
岂谓□无政,犹闻与乱臣。柳门存一脉,蔗境脱千辛。
今已不可作,潜光在翠珉。