有美人兮天之涯,食兰菊兮服锦衣,
披琼简兮规天维。隔昆丘之遐阻兮,
限弱水之漫瀰。曾故人之莫吾知兮,
旷千载而不归。岁冉冉其将莫兮,
俨吾驾而不可以徒回。几逍遥於山阿,
思夫君於式微。
客囊单乏去途悠,欲诣高人未有由。
如许江山明霁雪,与谁诗酒共危楼。
忽惊天外来双鲤,自笑人间寄一鸥。
舟滞楫胶肯予相,官河冰解即乘流。
君不见诗人以来一子美,莫年流落来夔子。赋诗三百六十篇,西瀼东屯客愁里。
何人作堂画遗像,收拾光芒榜诗史。堂前何有有荔枝,树犹未老熟独迟。
世人贵早不贵晚,倘非我辈谁赏之。涪陵昔遭妃子污,万颗包羞莫能诉。
泸戎一经少陵擘,至今传诵轻红句。少陵伤时泪成血,一点丹心不磨灭。
散成朱实满炎方,风味如诗两奇绝。乐天曾画忠州图,自言香味人间无。
君谟亦作闽中谱,陈紫声名重南土。何如诗史堂前株,正是一饭孤忠馀。
人为世重物亦重,端如丈人屋上乌。巴图闽谱合避路,奚用品第分锱铢。
搀先熟者如杨卢,但可与之作前驱。闽娘十八婢妾尔,将军大树真佣奴。
我生四百馀年后,来作先生游处守。登堂三叹荔正丹,聊效柳人祠子厚。
安得先生今复生,添赋夔州歌一首,要使荔枝之名长不朽。
三年牧夷邵,万里竟归舟。瘴离程番雨,雪乘江汉流。
琴书顿县邑,五马向山楼。棠树苗民种,清阴应旧州。
轩冕兮巍峨,公之进兮,群龙委蛇。公今何所兮,南山岧峣。
谁与公兮,逍遥。南山何有兮,其云油油。出覆四海兮,归抱一丘。
公朝攀兮,暮与游。徜徉宇内兮,复安求。绿桂兮丹阿,公游兮酒歌。
幅巾兮鹭羽,婆娑兮公舞。寿且康兮,慰我民望兮。
大禹曰咨咨太康,女何乐于田,十旬弗返。百姓离逖,女厥绪用殄。
洛汭汤汤,流于冀方。曷归曷归,我心忧伤。
大禹曰咨咨太康,敬哉有土母,荼毒下民。母曰民小,母我崇尊。
天自我民明威。
大禹曰咨咨太康,天命难忱,慎德者昌。维帝克堪,奄有万方。
乃罔攸序,上帝殛罚女。
大禹曰姿咨太康,母游于盘,母荒于田。母小人是庸,嗜货靡不颠。
母曰予一人,天下予何,天方降尔瘥。
大禹曰咨咨太康,彼曰不臧,是谋是从。此曰既经,寔戾是戕。
不念尔祖,独不念尔土。呜呼敬哉敬哉,天罔私骘女。
鱼游于水,游于水而。鸟游于水,饱之去斯。云昧湖窈,冬序憭慄。
竟日无人,草莽冥寂。百怪鸣叫,原隰谁主。有一罾夫,荒滨守罟。
疑非怕人,问之弗言。汝胡者人,单到此间。
莫悲长庆元丞死,更觅刘郎伴白头。何事调高酬不得,一生春雪半生愁。
张祖在河梁,悢悢不忍辞。戢身就一苇,翩翩焉所归。
河水日夜生,原树为之低。乌啼正骚屑,阳雁感仳离。
曾是肥遁占,改繇就明夷。白日吐雷霆,青阳霜憯悽。
悬山呼庚癸,谁问渴与饥。时难人心出,介者终不移。
良雨固均沾,枯槁被殊私。合并将何日,冥报其庶几。
双鹤摩天去,双泉为谁久。昨夜王乔过,山僧尔知不。