郑生在日常无食,身后恓惶又可知。
郭象有缘天付与,新租满碓不言饥。
气合论文地,魂销惜别筵。
离亭芳草外,飞盖落花前。
北阙旧通籍,南州先著鞭。
却诜丹桂早,莱子彩衣鲜。
侧耳聆佳政,成名及妙年。
因风能见忆,得句会须传。
筮仕聊栖棘,驽才阻泛莲。
交情期岁晚,会面数秋天。
莆水浮春树,桐城际暮烟。
龚黄真忝窃,末路共腾骞。
薰风永日一帘垂,剥芡从容待晚炊。
举白且看边引满,汗青肖和叹无期。
昼思夜梦人非远,客附书来喜可知。
千里与公供一笑,何时相遇战低棋。
爱于瘦马上吟诗,孟浩然真更似谁。
雅称自将图画看,况君小笔胜王维。
韦郎五字继苏州,妙句难将尺璧酬。几度春风贫里过,十年乡国梦中游。
少陵剑外犹漂泊,太史周南久滞留。闻道王师方转战,五湖何日遂归舟。
树头啼鸟唤眠觉,无数柳绵飞入袍。
乱花绕屋水光动,碧虹漏窗春日高。
乳雀趁飞玉蛱蝶,娇鸦啄落金樱桃。
倚栏正欲破閒闷,听得酒声鸣小槽。
寸心不着一尘飞,坐见孤云冉冉归。
万境去来无不可,白鸥争得见忘机。
神光三拜,菩提达磨。老安平生,一破灶堕。东山病汉,石个什么。
信笔写出,不勘自破。丹山雏凤九苞文,海坛犬子似驴大。
槃槃千丈松,磅礴犯云汉。要为根所持,龙蛇走断岸。
英英西洛花,妙为天下冠。根移枝可易,人为过其半。
君看此灵芝,不与彼共贯。超然自挺立,初不赖根干。
傥可种而植,朱门当烂漫。胡为不可致,图画空传玩。
芝生在何许,可卜不待彖。忠臣孝子家,义夫烈士馆。
吉事定有祥,岂是供好玩。道人律之师,父蛊虽不干。
平生沙门行,报德已无算。向来郭氏阡,盛事传里闬。
青青十亩阴,手植几脱腕。召和不吹律,脩德自幽赞。
至今超山下,百本益璀璨。亭亭卷云涛,濯濯立鹅鹳。
乃知天人间,决定可覆按。野人为作诗,诵实不敢赞。
鸟在林梢脚底看,夕阳无际戍烟残。冻开河水奔浑急,
雪洗条山错落寒。始为一名抛故国,近因多难怕长安。
祖鞭掉折徒为尔,赢得云溪负钓竿。