寒葩冷蕊索精神,一夜东风淑气匀。惆怅灵均幽谷伴,相随蕃卉竞先春。
有口但可读离骚,有手但可持蟹螯。
人生坠地各有命,穷达祸福随所遭。
嗟予一世蹈谤薮,汹如八月秋江涛。
尊拳才奋肋已碎,曹射箭尽弓未弢形尪骨悴吹可倒,摧拉未足称雄豪。
一身百忧偶得活,残年幸许归蓬蒿。
时时照水辄自笑,霜颅雪颌不可薅。
脱身仕路弃衫笏,如病癣疥逢爬搔。
见事苦迟已莫悔,监戒尚可贻儿曹。
勉骑款段乘下泽,州县岂必真徒劳!
群山俯平湖,冰壶浸蒲壁。
奫沦五千顷,岝峉一万尺。
苍松偃旌盖,翠竹林剑戟。
纤尘不可到,湛湛见沙碛。
诗人嗜好异,方寸富泉石。
堂成欲临赋,牋管罗几席。
偶然对涟漪,微风缓摇碧。
高吟寓动静,真尝废晨夕。
璇题壮檐楹,玉轴走宾客。
清商入葱蒨,积雨洗炎赫。
翱翔下幽鹭,从容出圆鲫。
穿荷过独舸,傍柳倚轻策。
此兴复不浅,何日当有获。
君方事閒放,佳处勿轻掷。
明年谷鸣驺,金闺遂通籍。
五更潮落水鸣船,霜送新寒到枕边。
报道雾收红日上,野翁犹盖短篷眠。
碧蔓凌霜卧软沙,年来处处食西瓜。
形模濩落淡如水,未可蒲萄苜蓿夸。
尚父提封海岱间,南征惟到穆陵关。
谁知海上诗狂客,占得胶西一半山。
我是胶西旧使君,此山仍占与君分。
故应窃比山中相,时作新诗寄白云。
度关山,诘曲复崔嵬。虽有车,畏轮摧。十步五坐泣且啼,啼声一何悲。
疾风吹尘自我后来,回望故乡茫何睹哉。前睹黄河水,水流何瀺灂。
一夜胡马过,河边草如削。河边草如削,安能更民居。
居民尚远徙,行子欲何之。鸱枭为好音,豺虎亦规行。
四方不识人,来称弟与兄。温铁益知柔,茹荼益知甘。
平生少自足,临难追故欢。度关山,那得不沾衣。日夜见去人,寥寥归者稀。
短日良易暗,凝阴有时晴。何人劝之照,烛燎皆争明。
今年春苦寒,寒威剧幽并。连绵积三白,云埋阖庐城。
深泥浃新雨,行路无人声。藜灯不来下,箕卜岂复迎。
朝来日照梁,天气忽已更。稍闻桥市间,箫鼓远近鸣。
吴人尚游乐,急如赴春耕。唯有穷巷士,守穷如守盟。
吁嗟世事落黄间,倦矣人间行路难。
流水随钟子乐老,仙舟徒羡李膺观。
从来豪杰为时出,到底功名耐久看。
大厦将成要梁栋,雪深方见玉龙寒。
兄弟将知大自强,南山雾裹晦文章。
睡轻可忍风敲竹,语妙何妨石作肠。
碧瓦朱甍占肃爽,紫兰红叶共凄凉。
渔舟去后天将夕,月入波心碎夜光。