共住西山一片云,朝昏钟磬亦相闻。
天台南岳当时事,彼彼情怀未得论。
铸黄金,服白玉,
方法难成日月促。十年著书五车读,
功名未就鬓发秃。海水可尽山可平,
人心何日息营营。安期羡门果何在,
贾谊刘向终奚成。前人不悟已如此,
后人还复蹑其轨。玉东西,
金叵罗,君不肯醉当奈何。
梅发春江棹绿波,越乡缠离认吴歌。
寻花戴帽谁家去,载酒移船与客过。
废馆夕阳寒柳动,古宫芳草白雪多。
山行每是清晨出,归路牛羊下远坡。
长安高城,层楼亭亭。干云四起,上贯天庭。蜉蝣何整,行如军征。
蟋蟀何感,中夜哀鸣。蚍蜉愉乐,粲粲其荣。寤寐念之,谁知我情。
昔君视我,如掌中珠。何意一朝,弃我沟渠。昔君与我,如影如形。
何意一去,心如流星。昔君与我,两心相结。何意今日,忽然两绝。
未逢知己愧蹉跎,又见春风长径莎。
杜宇一声诗思减,杨花三月客愁多。
从人乞米贫如旧,借吏抄书字半讹。
懒说江湖十年事,近来平地亦风波。
鸳鸯于飞,肃肃其羽。朝游高原,夕宿兰渚。
邕邕和鸣,顾眄俦侣。俛仰慷慨,优游容与。
鸳鸯于飞,啸侣命俦。朝游高原,夕宿中洲。
交颈振翼,容与清流。咀嚼兰蕙,俛仰优游。
泳彼长川,言息其浒。陟彼高冈,言刈其楚。
嗟我征迈,独行踽踽。仰彼凯风,涕泣如雨。
泳彼长川,言息其沚。陟彼高冈,言刈其杞。
嗟我独征,靡瞻靡恃。仰彼凯风,载坐载起。
穆穆惠风,扇彼轻尘。奕奕素波,转此游鳞。
伊我之劳,有怀遐人。寤言永思,寔钟所亲。
所亲安在,舍我远迈。弃此荪芷,袭彼萧艾。
虽曰幽深,岂无颠沛。言念君子,不遐有害。
人生寿促,天地长久。百年之期,孰云其寿。
思欲登仙,以济不朽。缆辔踟蹰,仰顾我友。
我友焉之,隔兹山梁。谁谓河广,一苇可航。
徒恨永离,逝彼路长。瞻仰弗及,徙倚彷徨。
良马既闲,丽服有晖。左揽繁弱,右接忘归。
风驰电逝,蹑景追飞。凌厉中原,顾盻生姿。
携我好仇,载我轻车。南凌长阜,北厉清渠。
仰落惊鸿,俯引渊鱼。盘于游田,其乐只且。
凌高远盻,俯仰咨嗟。怨彼幽絷,室迩路遐。
虽有好音,谁与清歌。虽有姝颜,谁与发华。
仰讯高云,俯托轻波。乘流远遁,抱恨山阿。
轻车迅迈,息彼长林。春木载荣,布叶垂阴。
习习谷风,吹我素琴。交交黄鸟,顾俦弄音。
感悟驰情,思我所钦。心之忧矣,永啸长吟。
浩浩洪流,带我邦畿。萋萋绿林,奋荣扬晖。
鱼龙瀺灂,山鸟羣飞。驾言出游,日夕忘归。
思我良朋,如渴如饥。愿言不获,怆矣其悲。
息徒兰圃,秣马华山。流磻平皋,垂纶长川。
目送归鸿,手挥五弦。俯仰自得,游心太玄。
嘉彼钓叟,得鱼忘筌。郢人逝矣,谁与尽言。
长公曾一仕,壮节忽失时;
杜门不复出,终身与世辞。
仲理归大泽,高风始在兹。
一往便当已,何为复狐疑!
去去当奚道,世俗久相欺。
摆落悠悠谈,请从余所之。
长公曾一仕,壮节忽失时。张挚一度入仕途,壮烈气节不入俗。
决意闭门与世绝,终身隐遁不再出。
杨伦归去大泽中,高尚节操在此处。
既一为官便当止,隐去何需再犹豫?
罢了尚有何话说!世俗欺我已很久。
摆脱世上荒谬论,请随我归去隐居。
长公曾一仕,壮节忽失时。长公:张挚,字长公,西汉人,曾“官至大夫,免。以不能取容当世,故终身不仕”(《史记·张释之列传》)。壮节:壮烈的气节。失时:指失去了从政的时机。
杜门:谓闭门不出。杜,堵塞,断绝。
仲理:指东汉杨伦。高风;高尚的品格、操守。兹:此,这里。
往:去。指出仕。已:止,停。指辞官归隐。狐疑:犹豫不决。
去去:这里有“且罢”、“罢了”的意思。曹植《杂诗·转蓬离本根》:“去去莫复道,沉忧令人老。”奚道:还有什么可说的。奚,何。
摆落:摆脱。悠悠谈:指世俗妄议是非的悠谬之谈。余所之:我所去的地方,指隐居。之,往,到。
世无贾长沙,安有痛哭事。梦中忽忽泪成河,清宵怪底生愁思。
床头长剑作鼍鸣,起坐惊看不得试。一身恩怨宁足论,热血终当洒何地。
五更风紧愁不眠,太白睒睒光在天。明朝怀抱定一吐,知君已返姑苏船。
君来镇日黯无语,肝胆相照心茫然。人生上寿谁百年,金丹未得空欲仙。
那能老死折腰走,妄冀五亩种秫田。太湖东畔灊山麓,卜邻傥许茅同编。
不然共我青城去,芋魁饭豆长随缘。
仰瞻帷幕。
俯察几筵。
其物如故。
其人不存。
神灵倐忽。
弃我遐迁。
靡瞻靡恃。
泣涕连连。
呦呦游鹿。
衔草鸣麑。
翩翩飞鸟。
挟子巢栖。
我独孤茕。
怀此百离。
忧心孔疚。
莫我能知。
人亦有言。
忧令人老。
嗟我白发。
生一何早。
长吟永叹。
怀我圣考。
曰仁者寿。
胡不是保。