李侯丹青胜结绿,贝阙珠宫看不足。偶研丹碧写春山,万壑千峰仅盈幅。
应知深处有神仙,花落花开度岁年。扁舟自是寻真侣,为觅桃源一洞天。
羃羃护云衣,巉巉露山骨。
老木依苍岩,密布荫清樾。
乞我片席地,脱巾露华发。
横竹呼秋风,修藤步明月。
兹焉甘终老,梦断帝京阙。
何必学王郎,昂首但拄笏。
多景楼连铁瓮城,壮游犹记昔年曾。江心遥见金山寺,风里钟声塔外灯。
桃花红绽断桥边,杨柳垂阴散绿烟。记得少年曾取醉,玉人扶上总宜船。
十月江南正苦寒,花开如雪雪成团。如今老尽咸平树,只写前身画里看。
罗浮山下著青鞋,蹋雪曾看烂熳开。好似人家茅屋底,一枝先占短墙来。
美人别后动深思,春到南枝总未知。记取灞桥明月夜,忍寒花下立多时。
湿云压地雪花乾,一日狂风十日寒。不管春光满邻屋,却从墙角借来看。
风来水面绿生波,云净山头翠拥螺。白鸟惊飞背人去,一声何处采菱歌。
折梅江上赠人行,此是东风第一程。从此不须凭驿使,看花直到豫章城。