度索移根几度开,东风吹暖到池台。武陵得入秦人洞,绝胜天边和露栽。
相传精舍朗公开,千载金牛去不回。初地花间藏洞壑,诸天树杪出楼台。
月高清梵西峰落,霜净疏钟下界来。岂谓投簪能避俗,将因卧病白云隈。
满树和娇烂漫红,万枝丹彩灼春融。
何当结作千年实,将示人间造化工。
红雨随风散落霞,行人几误武陵家。
牧童若向青帘见,应认枝头作杏花。
柳坠梅飘半月初,小园孤榭更庭除。
任应雨杏情无别,最与烟篁分不疏。
比并合饶皮博士,形相偏属薛尚书。
薄红深茜尖尖叶,亦有愁肠未负渠。
绛彩酣春色,娇香腻午风。谁云蜀江浪,不与武陵通。
度朔千年在,玄都一夜空。妆台意无尽,馀恨满青铜。
田夫生长田间住,辛苦移家向何处?老牛带犊驴引驹,妇姑骑过前村去。
牵衣裹儿囊在肩,瓠壶瓦缶悬蒲鞯。一童鬅鬙随左右,两髯伛偻相后先。
新来茅屋徒四壁,东邻西邻不相识。种田未了主家租,又恐官司著差役。
唐朝宰相韩晋公,念尔流离多困穷。当时落笔岂无意,正欲廊庙知民风。
愿得转徙安居室,周公亦曾作无逸。
孤嶂临沧海,千山涌大江。远帆归市独,高塔倒波双。
鸥鹭争洲溆,蛟龙怒石矼。壮游心未已,飞雨洒楼窗。
露冷风轻霁魄圆,高楼更在碧山巅。四溟水合疑无地,八月槎通好上天。黯黯星辰环紫极,喧喧朝市匝青烟。夜深独与岩僧语,群动消声举世眠。
华生早世良可惜,自来不寿皆寂寂。少妇侍疾辛勤历,力尽服毒乘人隙。
默然不语僵床侧,一日双棺动人魄。堂前有姒承欢色,膝下无儿手易撇。
剔目割耳事非逆,二尸同穴明心迹。应死即死无娇饰,未亡先亡真令德。
古来不辱有所迫,今见从容性命革。亲朋哀辞多惨戚,伤哉目见尤难释。
君家节孝本赫奕,廿龄夫妇贞石勒。