壮龄非济物,柔翰误为儒。及此斋心暇,翛然与道俱。
散材诚独善,正觉岂无徒。半偈莲生水,幽香桂满炉。
息阴惭蔽芾,讲义得醍醐。迹似桃源客,身撄竹使符。
华夷参吏事,巴汉混州图。偃草怀君子,移风念啬夫。
翳桑俄有绩,宿麦复盈租。圆寂期超诣,凋残幸已苏。
解空囊不智,灭景谷何愚。几日遵归辙,东菑殆欲芜。
朝看南山云,暮看南山月。朝莫对南山,南山青不歇。
春采南山芝,冬茹南山雪。四时自往来,南山终不缺。
我歌南山诗,神爽亦飞越。况此山中人,闻当回白发。
共有江山癖,逍遥且浪游。秋深正摇落,万树风飕飕。
一扫黄雾尽,须臾紫气浮。金轮出东海,移上碧天头。
清光彻林莽,仰见草木稠。溪毛正堪采,蘋藻尽加羞。
搴篷广舒眺,万象皆凝眸。俯吸长江水,欲涉昆崙丘。
观者争拥路,李郭同仙舟。孤村藏曲水,中有百花洲。
园池开别墅,菊圃枕芳畴。停桡频命酌,抚景意绸缪。
鱼龙排逆浪,鹰隼击高秋。此生常扰扰,劳瘁何时休。
达人能自遣,泛水架飞楼。掣身谢尘鞅,耻为名利谋。
皂帽迎风落,渔樵共歌讴。遭逢唐虞世,恩波遍海陬。
感君结高义,难将白璧酬。朱颜岂长在,明珠惜暗投。
盘桓有馀乐,身外吾何求。白云长聚散,千古空悠悠。
蓬莱隔万里,道路嗟阻修。岁月不待人,倚天任去留。
一身南北劳奔走,不觉眼中三月残。水流花去送春色,风挟雨来生晚寒。
缺食小民方困苦,忧时野老正辛酸。聊成短述歌时事,或备风谣得采观。
源发岷峨可滥觞,滔滔东注接扶桑。最怜之子思亲念,个样渊深个样长。
西坝津头望海涛,扬波捲雨日滔滔。一江风起晚潮上,半夜舟行山月高。
葭菼连空迷雪舫,鱼龙吹浪湿宫袍。乾坤不碍身如叶,我亦螟蛉笑二豪。
田园移主只丘坟,他邑浮家每断魂。
又向隣州为客久,北风终夜梦柴门。
怪石如伏虎,崩湍若建瓴。风波几重险,躯命一毛轻。
否泰从今日,乾坤付此生。斜阳幸无事,啼鸟送春声。
原是清朝执戟臣,翻然孤艇度迷津。乍看紫气神偏王,久听玄谭意自真。
笔底青山堪寄老,腰间宝剑未为贫。悬知别后遥相忆,江草江花入梦频。
鸡鸣双户间,行人出门阑。
出门一何易,入门一何难。
君今行远地,妾欲致微意。
燕赵尚豪侠,杀人为意气。
邹鲁多儒生,彬彬守经义。
临歧不惑,古称为明。
送子远游,听我《鸡鸣》。