布谷声初定,欣看麦已秋。两岐虚颂瑞,八口但消忧。
地薄难盈室,心劳岂植畴。独怜春雨足,兼可望瓯窭。
高堂谁张秋浦图,秋浦佳丽天下无。长江西来一回薄,齐山秀结真蓬壶。
千峰夹水递隐见,峰削莲花水明练。巨灵鬼斧力雕搜,羽仙翠盖长游衍。
山山时见白猿行,树树倒挂朱花明。疑从瀑布观庐阜,似拂霞标过赤城。
敬亭铜陵相对起,玄晖太白多称美。地灵必有杰人生,于今特出汪夫子。
汪夫子,非等閒,眉宇朗朗行玉山。豸冠中外二十载,绣衣铁斧诛谗奸。
天子书名御榻上,转眼黄枢拜卿相。勋业争期郭令公,田园晚忆陶元亮。
我今归去弄烟霞,秋浦相望一水赊。何日共君苍玉峡,提携日月炼精华。
君真俞跗后,医术晚通神。身作吴楚客,从呼秦越人。
祗凭黄阁老,容汝白纶巾。何限虞山色,春风纵屐新。
曾传八咏在东阳,可借双凫下未央。溪边小儿骑竹马,洞口仙人呼石羊。
知君是通隐,赏藻亦吾曹。节自披裘著,名因结袜高。
一经元汝在,三管欲谁操。旧有南州榻,春风共浊醪。
卧病衡门径转深,抱寒春日易成阴。江天阳雁空双度,水国潜龙自一吟。
欲往交游羞挂齿,渐来名姓失关心。芝苓犯雪垂垂长,短屐长镵取次寻。
汤沐身轻念出游,近春原野霁烟浮。
楼阴雪在玉三寸,云罅月生银一勾。
穷巷客稀常足睡,暮年诗退不禁愁。
乡邻无事冬耕罢,独倚篱门数过牛。
联辔儒冠顾匪才,春风揖别话金台。残书数卷青山曲,满赖馀光烛草莱。
快着青冥软玉鞭,稳骑騄耳踏云烟。便持全蜀无双誉,去听宾胪第一传。
众所望君皆尔耳,人之好我岂云然。古来名下无虚士,试玩盈科放海篇。
我从华山归,刈麦已大半。自长安迤东,实美如火炭。
繄我返耕来,此麦才再见。接岁禾不登,宝玉咸所贱。
周人重农食,特分田畯职。公私积蓄繁,讵有旱乾棘。
春首饿莩多,朝廷甚忧恤。今日得佳物,守护须谨饬。
黄金殪米下,其语殊谠直。作诗告有位,国宝在稼穑。