昼晷(guǐ)已云极,宵漏自此长。
未及施政教,所忧变炎凉。
公门日多暇(xiá),是月农稍忙。
高居念田里,苦热安可当。
亭午息群物,独游爱方塘。
门闭阴寂寂,城高树苍苍。
绿筠(yún)尚含粉,圆荷始散芳。
于焉(yān)洒烦抱,可以对华觞(shāng)。
夏至这天,昼晷所测白天的时间已经到了极限,从此以后,夜晚漏壶所计的时间渐渐加长。
还没来得及实施自己的计划,就已经忧虑气候的变化冷暖的交替了。
衙门每日空闲的时候居多,而这个月的农事却是比较忙活些的。
老百姓在地里耕作,酷热也不知怎么抵挡的。
正午时分那些人和物都在歇息,静悄悄的,惟独我自己在池塘里游来游去好不惬意。
城墙高耸,城门紧闭,树木葱翠,绿荫静寂。
翠绿的鲜竹尚且含粉,池塘里的荷花已经开始散发阵阵的清香了。
在这里可以抛却烦恼忘掉忧愁,终日对影举着华丽的酒杯畅饮。
晷:观测日影以定时间的工具。这里指日影。漏:即漏壶,古代一种计时的装置,简称漏。
暇:空闲的时候。
亭午:正午,中午。
筠:竹子的青皮。这里指竹子。
于焉:在这里。华觞:华丽的酒杯。
冷食方多病,开襟一忻然。终令思故郡,烟火满晴川。杏粥犹堪食,榆羹已稍煎。唯恨乖亲燕,坐度此芳年。
春光留不住,属目又朱明。雨长悬岩树,风喧接叶莺。
市邻朝伐鼓,童释夜吹笙。转觉乡心碎,归帆几日程。
醉乡吟社两厌厌,寒食清明事已兼。春计政侵云子酒,月华不隔水晶帘。
幽兰香结成凝阵,宝篆烟空尽未添。连璧胜游心赏在,莫轻倾盖一掀髯。
寒食清明失旧期,踌躇搔首日沈西。风生杨柳鸦先觉,寒过梧桐凤不栖。
山色雪迷春意老,雁声云遏暮天低。苏门二月春光好,好逐东风发马蹄。
路绝平沙过,新塘水半乾。龙归雷雨恶,鹘没海天宽。
县帜春醅熟,行厨野祭寒。此生无倚泊,随处得盘桓。
处处闻蝉响,须知五月中。龙潜渌水穴,火助太阳宫。
过雨频飞电,行云屡带虹。蕤宾移去后,二气各西东。
春冬移律吕,天地换星霜。间泮游鱼跃,和风待柳芳。
早梅迎雨水,残雪怯朝阳。万物含新意,同欢圣日长。
清明来向晚,山渌正光华。杨柳先飞絮,梧桐续放花。
鴽声知化鼠,虹影指天涯。已识风云意,宁愁雨谷赊。
大暑三秋近,林钟九夏移。桂轮开子夜,萤火照空时。
菰果邀儒客,菰蒲长墨池。绛纱浑卷上,经史待风吹。