寒雪梅中尽。
春风柳上归。
宫莺娇欲醉。
檐燕语还飞。
迟日明歌席。
新花艳舞衣。
晚来移彩仗。
行乐泥光辉。
远公爱康乐,为我开禅关。
萧然松石下,何异清凉山。
花将色不染,水与心俱闲。
一坐度小劫,观空天地间。
客来花雨际,秋水落金池。
片石寒青锦,疏杨挂绿丝。
高僧拂玉柄,童子献霜梨。
惜去爱佳景,烟萝欲瞑时。
就像慧远公喜爱谢灵运一样,昌禅师也喜欢我,并为我开启禅关。
坐在萧疏的松石上,就像坐在佛教圣地清凉山。
花空色不染,心与水俱闲,全身空净。
一坐禅关就是一小劫,天地无一实在。
正值你读经读得天花雨纷纷飞落之时,我来做客,秋水清落而池塘金底显见。
青色锦垫铺在条石上一片清凉,杨树上挂着疏稀的绿叶。
高僧你手挥白丝玉柄拂尘,童子为你献上秋天的霜梨。
现在虽然是黄昏时刻,萝藤笼烟,爱你山池佳景而不忍心离去。
玉柄:谓尘尾。
五鹤西北来,飞飞凌太清。
仙人绿云上,自道安期名。
两两白玉童,双吹紫鸾(luán)笙(shēng)。
去影忽不见,回风送天声。
我欲一问之,飘然若流星。
愿餐金光草,寿与天齐倾。
五只仙鹤从西北的天边,盘旋翱翔而来。
绿色云彩上骑鹤的仙人自报家名:吾乃安期生。
四个白玉般靓丽的小童,双双吹着紫色的鸾笙。
突然间仙人消失,只有回旋的风留下了丝丝天籁之声。
我待追问几句,他们已如流星,无影无踪。
我真想得到仙草灵药,人与天共老。
凌太清:经过天空。凌,历经。太清,即天空。
安期:即安期生,仙人名。《史记·封禅书》中说,方士李少君自言于海上见过安期生,给他吃过大枣,其大如瓜,居海上蓬莱仙山。
回风:回旋之风。天声:巨响。
倾:本意超越,这里指相匹。
不是芳菲解泥人,自家生意总来真。当时只许程明道,道得前川句里春。
长剑许烈士,寸心报知己。
死者岂必知,我心元不死。
平生让国心,耿耿方在此。
我学彭城写岁寒,何缘春色忽黄檀。正如三醉岳阳客,时访青楼白牡丹。
化人西来化穆满,渠又西行化恁人。枉杀周廷闲柱史,肯如汉女嫁乌孙。
万松滴千山,妙翠不可染。割取武陵源,固是天所遣。
秦人迹无有,云中叫鸡犬。夜泊渔舟来,下山寻不见。
角枕覆衾长,新香异旧香。昔年曾射雉,此日复求凰。
杏靥开春镜,鸦云换晚妆。夫君莫早起,初日未高梁。
夏来凉夜似秋多,正好酣歌奈去何。欲买缠头无蜀锦,赠将白苧当红罗。