自焚阙里手植桧,天下斯文忽坠地。锦衣使者日旁午,青衿冑子时流涕。
霾风翩翩起白旐,五月黄尘暗天际。君不见河上羁旅翁,时乘此老遭拘绁。
久无归田人,今喜子去禄。
移家汉水滨,日见汉水绿。
川鳞可为饔,山毛可为蔌。
竟岁厌往还,行堤乐风俗。
青巾艑上郎,漆鬓颜如玉。
倚樯临落照,独唱江南曲。
听若在江南,欢然自为足。
我心虽有羡,未遂平生欲。
更期毕婚嫁,方可事岩麓。
买山须买泉,种树须树竹。
泉以濯吾缨,竹以慕贤躅。
此志应不忘,他时同隐录。
群木方憎雪,开花长在先。流莺与舞蝶,不见许因缘。
青鬓翩翩结壮游,看花春满曲江头。九天雷雨双龙喷,万里烟云一剑收。
看镜未须论晚达,著书应不为穷愁。却怜戎马伤心日,回望中原独倚楼。
梅爱山傍水际栽,非因弱柳近章台。
重重叶叶花依旧,岁岁年年客又来。
醉墨纷纷尽雅才,等閒携酒探花来。
笙歌已散游人去,更逐东风拾落梅。
乡里相逢簇绣鞍,客中重见别离难。新诗为写齐纨扇,一度相思一检看。
五湖云扰鏖中原,五马渡江江欲浑。关中帝子已北狩,洛下士族争南奔。
新亭英雄相对泣,国体艰危仅能立。姑熟甫见欃枪沉,历阳又闻䝟貐入。
江左夷吾身退高,廊庙重臣刘与刁。幼君母后等孤注,元舅鼠伏先遁逃。
将军精忠贯白日,气吞馀子前无敌。身冒白刃如无人,此身不知知有国。
二子从父身争先,父前子后同九泉。当时豪杰谁不死,一门忠孝今千年。
六朝往事随流水,将军至今犹庙祀。世间万事等飘风,只有忠孝传无穷。
早年讲学似河汾,晚岁眈元异子云。莫怪临风齿牙落,乾淳一老已邱坟。
相识少相知,与君俱已衰。笙镛新宅第,岐路古山陂。
学道功难就,为儒事本迟。惟当与渔者,终老遂其私。