晚步上阳堤,手携筇竹枝。
静随芳草去,闲逐野云归。
月出松梢处,风来苹末时。
林间此光景,能有几人知。
大惊大寐,大忧不寐。
大伤不寐,大病不寐。
大喜不寐,大安能寐。
何故不寐,湛於有累。
何故能寐,行於无事。
平津高阁已成丘,一道寒泉万木秋。
秘器尽□□□□,□□□禁故恩留。
碑题黄绢门人撰,草积青箱汉使收。
非是羊□□□□,□□□涕洒西州。
楼船箫鼓动秋清,剑气寒光下紫冥。想得将军经略外,时时骑马看潮生。
筒子偏随我,于今三十年。纪纲舒卷里,汗漫化功全。
素质自贞干,虚心是应缘。世间炎冷态,于汝不惭然。
圣途久芜秽,吾衰复谁治。人乃天地心,三才为纲维。
如何餍糠粕,人人醉如泥。安得独醒者,哺糟啜其醨。
豁然见天地,见南北东西。见心有六经,见心能百为。
见心本广大,见心本精微。见心本高明,见心无倚陂。
人心即宇宙,人心即两仪。两仪与宇宙,吾能握其机。
问机是何为,欲语逼归期。诸生试自思,反求自得之。
有雀有雀,亦集于棘。无啄我兰,空林多风。霜露其漙,婉彼孤芳。
克贞以完,无俾荒芜。以永岁寒,有雀有雀。亦集于枳,无啄我蕙。
空林多风,雨雪有曀。婉彼孤芳,克贞弗替。无俾荒芜,以永终岁。
故园烟树忆论文,短褐狂歌此对君。碣石谈天看汝在,都门击筑傍谁闻。
清斋帘色残春草,小苑莺声过夏云。为问玄成谁载酒,诸生经术起河汾。
冬馆萧条别,开樽为尔吟。岸梅催客鬓,江柳送归心。
南国浮云暮,孤城积霰阴。逢春湖雁起,休滞北来音。
去年秋杪遥相送,今岁冬残复此行。寸草独牵千里思,一枝同有上林情。
江枫野泊停霜夜,海日官船动水程。何处逢人问消息,梅花南国望春生。