四壁萧然万卷忆,时人莫认作癯儒。
他年得志英华发,始信胸中道味腴。
乌府延登鶱谔臣,共知吾道一时伸。
方陈谠论来裨国,还守清规去洁身。
峨豸岂能忘去佞,凭熊聊复试临民,
颇思一见论心曲,同醉梅花烂漫春。
飞鸟落藤花,林幽小径斜。白云深解意,相与到君家。
曾逐嫖姚立战勋,汉庭方识耿将军。千钟已遂荣亲愿,一剑常思报主勤。
花拂莱衣春尚早,月明姜被夜初分。东吴此乐应稀少,忠孝于今几处闻。
北风海上来,落日草根白。长啸登高丘,远望无诸国。
剑水东流霸气寒,台江千树叶声乾。英雄去后遗弓剑,蔓草芳陵那忍看。
我家正在平台北,十载迷魂归不得。几度逢人问故林,碧池细柳今萧索。
少年任侠无所忧,奋身欲向铜龙楼。长安春物忽相弃,终南灞水空悠悠。
青云迢递谁将引,况乃摧残更多病。绿发从教变雪霜,丹心未必随灰烬。
陈君倜傥无世情,读书千卷尚逃名。一门兄弟俱才俊,百岁严君更老成。
感君意气空流俗,贫贱相看情转熟。客舍迎霜已赠衣,山储累月常分粟。
风雨凄凄四月天,孤村芳馆度流年。未投定远佣书笔,羞逐君平卖卜钱。
灵源洞口白云飞,君去凭高入翠微。闽越故城关外小,琉球孤屿鸟边微。
天花寂寂逢僧宇,林吹飘飘飏客衣。若对凤凰池上月,顿令心地亦忘机。
君家一双椰子杯,远从交广带将回。剖开瘴水蛮烟腹,割断玄霜玉露胎。
乌梨木柄银錂口,若比匏尊应更厚。莲房半侧碧筒深,中有黄流汎郁金。
最怜竹里泉中洗,不厌松边石上斟。人言此杯能辟蛊,倾银注玉空论富。
少陵未许称木瓢,谪仙且莫誇鹦鹉。山人心爱口不言,肯遗还山酌白云。
君不见丰城双宝剑,当年知己亦平分。
日暮寄宿在田家,谷口南风生枣花。田夫归来系牛牯,向前问客何乡土。
厨头唤妇具黄粱,树里携瓶沽酒浆。木绵作衾溪石枕,青竹为灯照吟影。
田夫更语妻勿嗔,客子不是寻常人。
送君南去柳条新,匹马萧萧满路尘。天近温陵常见日,潮归沧海远无津。
刺桐叶暗千门曙,紫荚花开四座春。闻说此乡多宝贝,昔时全盛只今贫。
水国霜空绝鸟飞,乱山寒翠袭行衣。何人独在林间隐,却向清时更息机。