千峰映碧湘,真隐此中藏。饼不煮石吃,眉应似发长。
风榸支酒瓮,鹤虱落琴床。虽斅忘机者,斯人尚未忘。
见说祝融峰,擎天势似腾。藏千寻瀑布,出十八高僧。
古路无人迹,新霞出石棱。终期将尔叟,一一月中登。
五岭难为客,君游早晚回。一囊秋课苦,万里瘴云开。
金柱根应动,风雷舶欲来。明时好□进,莫滞长卿才。
失意穷边去,孤城值晚春。黑山霞不赤,白日鬼随人。
角咽胡风紧,沙昏碛月新。明时至公在,回首莫因循。
君不见党侯赏雪斟羊羔,蛾眉低唱白云谣。慷慨樽前一绝倒,高谈阔论誇雄豪。
又不见陶谷开轩收竹雪,旋烧活火烹团月。笑撚吟须吟雪诗,冷淡生活太清绝。
清欢浊乐争相高,至人视此轻鸿毛。嗜音酣酒元粗俗,癖茶嚼句空劬劳。
龙庭飞雪风凄冽,天地模糊同一色。数卮美湩温如春,三弄悲风弦欲折。
酪奴欢伯持降旌,诗声歌韵不敢鸣。党武陶文都勘破,真识此心无一个。
天马西来酿玉浆,革囊倾处酒微香。长沙莫吝西江水,文举休空北海觞。
浅白痛思琼液冷,微甘酷爱蔗浆凉。茂陵要洒尘心渴,愿得朝朝赐我尝。
柁楼吴越壮游年,遗佚编诗历下前。惟有高祠照寒水,文章千古寄云烟。
此君如佳士,得一不为少。如何弥岗峦,十里青未了。
泉源湛山椒,红亭藏缥缈。奔流泻万丈,穿林下萦绕。
居僧惜泉出,少借作溪沼。冰霜溅沫乱,琴筑仙音杳。
水竹自莫逆,独厌逋客扰。我亦愿结交,禅房寄深窈。
门前石盆潭,奁镜澄不挠。寺后仙人壁,崚嶒插云表。
卜游已经年,此志幸不夭。菟裘在何许,清境吾将老。
朝共白云行,暮共白云归。眠时云亦眠,以云为寝衣。
白云白云常在身,有时忽共白云分。君看天外逍遥物,便是山翁身上云。
可养可充,曰性曰气。以君美质,斯已可贵。养而充之,何所弗至。
襆被重来宿,山堂故宛然。
池清秋过月,林静晚生烟。
仙李朝双阙,诗翁閟九泉。
无罪访存殃,搔首暮山前。