富贵得意如登天,自计一跌理不全,昼食忘味夜贵眠,渠过一日如一年。
春蚕得衣耕得食,农功初成各休息,卖酒垆边纷鼓笛,我过一年如一日。
二者求兼势安可,与我周旋宁作我。
春城桃李岂不妍,雪涧未妨松磊砢。
人生祸福难遽论,庙牺乌得为孤豚?君不见猎徒父子牵黄犬,岁岁秋风下蔡门
环走几千里,驰归亦再旬。征途饶感慨,讼牒费精神。
风雪常欺客,文章本误身。小诗无杰思,犹得当吟呻。
省中地禁清昼长,侍史深注熏笼香。
荣名挽公公不住,东皋归去栽花忙。
毵毵华发映朱绂,同舍半已排云翔。
正如少陵入严幕,本自不用尚书郎。
向令封侯佩金印,不然草诏直玉堂。
万锺会作梦幻过,三径空叹松菊荒。
乐天十年履道宅,赞皇一夕平泉庄。
公看富贵定何物,一笑乃复坐此妨。
东皋乐哉日成趣,簪花起舞当自强。
知公能容贱子狂,请赋式微之二章。
十日雨晴湖水深,暖催新绿上横林。
分泥海燕穿花径,带犊吴牛傍柳阴。
夏近渐低游舫价,日斜殊费寺楼吟。
归来支枕还无事,一缕微烟看水沉。
远游行复岁华新,懒学刘郎问大钧。一点不蒙稽古力,十分合作卧云身。
苦寒与酒渐增价,小雨为梅先辟尘。拟佩一壶江路去,花边醉堕白纶巾。
地僻少人迹,屋低便老人。炉红得清坐,酒绿慰孤斟。
吠犬惊飘叶,栖禽换暗林。人间固多难,感慨不须深。
老子平生喜远游,流麈不惜闇貂裘。
江亭吹笛三巴夜,关路骑驴二华秋。
但使澄心同止水,自知幻境等浮沤。
悠然饱听松风睡,勾漏丹砂底用求?
少年游宦日,肮脏耻沉浮。
见虎犹攘臂,逢狐肯叩头?力行虽自许,早退岂人谋。
小艇烟波上,飘然得远游。
远游行复岁华新,嬾学刘郎问大钧。
一点不蒙稽古力,十分合作卧云身。
苦寒与酒顿增价,小雨为梅先辟尘。
拟佩一壶江路去,花边醉堕白纶巾。
曲几蒲团夜过分,颓然半脱鹿皮巾。
惊鸿避弋鸣烟渚,断角凌风上雪云。
仕宦愈知林下贵,穷愁方策酒中勋。
扁舟东去何时办,昔向金丹幸有闻。