是平分春色,梦草池塘,暖风帘幕。昨夜三台,灿天边芝角。自是君家,庆流泽远,降生申崧岳。厚德温良,高才粹雅,渊源学博。
何事丹墀,尚淹阔步,未许中原,少勤方略。且对笙歌,醉黄金错落。蕊洞珠宫,媚人桃李,趁青春绰约。绿意红情,成阴结子,五云楼阁。
茅舍白云扉,巡栏笑撚髭。暗香覃雅思,疏影入新诗。
江路东风冷,溪山落月时。苦吟吟未稳,清兴绕寒枝。
春去欲何归,江南古路岐。日长莺燕懒,花谢蝶蜂疑。
香径红应减,高峰翠益奇。薰风琴调远,众绿上芳枝。
掾郎匹马南关去,木落江空送雁群。不但酂侯能给饷,也知韩愈解从军。
连营笳鼓花边合,小队旌旗柳下分。况是大藩财赋地,哦诗横槊属夫君。
柳塘水漫晓扬舲,离思乱逐花冥冥。芙蓉旧种参军幕,芍药新开判府厅。
三江龙蟠走海白,九山凤舞入云青。理閒觅句坐长日,芳草芊眠春满庭。
居闲食不足,从仕力难任。两事皆害性,一生恒苦心。
黄昏归私室,惆怅起叹音。弃置人间世,古来非独今。
晋人目二子,其犹吹一吷。区区自其下,顾肯挂牙舌。
春秋书王法,不诛其人身。尔雅注虫鱼,定非磊落人。
湜也困公安,不自闲穷年。枉智思掎摭,
粪壤污秽岂有臧。诚不如两忘,但以一概量。
我有一池水,蒲苇生其间。虫鱼沸相嚼,日夜不得闲。
我初往观之,其后益不观。观之乱我意,不如不观完。
用将济诸人,舍得业孔颜。百年讵几时,君子不可闲。
旅殡荒山三十春,白头执绋又何人。久知杜甫须收骨,谁料张飞解杀身。
归旐已随春雨动,故丘应与海云邻。武夷野老扶衰病,楚些歌成泪满巾。
亭亭罗浮山,屹立南海东。根盘五百里,翠结千万重。
美人家在罗浮下,淑气钟来独清洒。胸中今古无端倪,笔底江河任倾泻。
十年两度游帝京,献赋未遂平生情。飘然束书便归去,重入青山寻旧盟。
吾家与君相咫尺,话别都门思何极。寄书直抵梅花村,细向山灵问消息。
山川为国生贤才,肯容久住山之隈。云霄有路须早来,期尔同步黄金台,当见罗浮山色增崔嵬。
晋藩宫阙倚云天,有幸频来醉锦筵。四海升平同一乐,不因光景重流连。