宋朝南渡入馀杭,故宅空留万感将。战马返河中国冷,恨云沉汴两宫亡。
刘生似抱非长啸,管氏之心在一匡。为象此时坤上六,极天阴气是秋霜。
勒马台城一望遥,听人传说是梁朝。柳丝旧拥灵和殿,烟气犹通白下桥。
万里江山终割裂,此时风雨正漂摇。无端笠佛思龙象,岂有谈空破敌骄。
畅晴和、好是今朝。律转青阳,冶叶昌条。暖入屠苏,宜春剪字,彩胜云翘。
碧琉璃、房拢日高。绣帘儿、东风细飘。腊雪全消。春到人间,柳宠花矫。
一纸凭谁寄,离愁岁月多。清贫还似昔,衰老近如何?
春草漫漫路,晴川杳杳波。无因重握手,盛事日消磨。
知宰极边地,三年鬓已斑。对愁犹有子,屡转不离蛮。
瘴岭天常晦,荒城昼亦关。相思情倍切,春梦共家山。
不晓苍苍者,生渠意若何。
移踪青穗尽,眩眼黑花多。
害惨阴机蜮,殃逾虫毒蛾。
秋霖幸痛快,一卷向沧波。
前日使君佩铜鱼,雅望已合升华涂。一遭黯黮诚非辜,人为叹愤我若无。
夷州已非人所居,况复筦库治赢馀。幸及瓜时笑还都,襟怀落落真丈夫。
蒲生广湖边。
托身洪波侧。
春露惠我泽。
秋霜缛我色。
根叶从风浪。
常恐不永植。
摄生各有命。
岂云智与力。
安得游云上。
与尔同羽翼。
直城朱户相逦连,九逵丹毂声阗阗。春官自有花源赏,
终日南山当目前。晨摇玉佩趋温室,莫入竹溪疑洞天。
烟销雨过看不足,晴翠鲜飙逗深谷。独谣一曲泛流霞,
闲对千竿连净绿。萦回疏凿随胜地,石磴岩扉光景异。
虚斋寂寂清籁吟,幽涧纷纷杂英坠。家承麟趾贵,
剑有龙泉赐,上奉明时事无事。人间方外兴偏多,
能以簪缨狎薜萝。常通内学青莲偈,更奏新声白雪歌。
风入松,云归栋,鸿飞灭处犹目送。蝶舞闲时梦忽成,
兰台有客叙交情,返照中林曳履声。直为君恩催造膝,
东方辨色谒承明。
大树无言自息机,蔓条有刺只钩衣。诸君若畏饥蛟起,拔剑横流看佽飞。