小车厌看洛阳花,梦想林逋处士家。十里湖山春浅淡,一枝雪月夜横斜。
孤高不受金尊赏,清冷无烦锦帐遮。今日重吟香影里,百年风致未为赊。
逝者真如水,堂堂抚岁华。牛衣仍对泣,马齿且频加。
急漏催残夜,回风散六花。团圞坐儿女,一笑醉流霞。
旅馆谁相问,寒灯独可亲。
一年将尽夜,万里未归人。
寥(liáo)落悲前事,支离笑此身。
愁颜与衰鬓(bìn),明日又逢春。
在这寂寞的旅店中有谁来看望慰问,只有一盏冷清的孤灯与人相伴相亲。
今夜是一年中的最后一个夜晚,我还在万里之外作客飘零未能回转家门。
回首前尘竟是一事无成,令人感到悲凉伤心;孤独的我只有苦笑与酸辛。
愁苦使我容颜变老,白发爬满双鬓,在一片叹息声中又迎来了一个新春。
一年将尽夜,万里未归人:此二句脱胎于梁武帝萧衍《冬歌》:“一年漏将尽,万里人未归。君志固有在,妾躯乃无依。”
寥落:稀少,冷落。此处有孤独、寂寞之意。支离:即分散。《全唐诗》校:“一作羁离”。
愁颜与衰鬓:《全唐诗》校:“一作衰颜与愁鬓”。又:《全唐诗》校:“一作去”。
洞庭波,正酿寒作霜,万青摇落。又斗群龙,鳞甲漫天冰雹。
风姨舞娱海若,袖垂云、钿弃陌。叹生机、摧夷尽,况迫严冬穷剥。
何幸天工点缀,忽病叶苏魂,稚荑茁角。去矣重归,谁谓阳春无脚。
风尘秋娘暮齿,著春衫、姿绰约。感山河、嫌破碎,绿天重幂。
在家随俗坐守岁,逆旅无聊卧向晨。
旧隐荒凉棲鹤怨,端门邂逅画鸡新,
知非早似蘧伯玉,将贵谁欺朱买臣。
幸自樽中留得酒,与君随分庆长春。
和吹度穹旻,虚徐接建寅。不辞加一岁,唯喜到三春。燎照云烟好,幡悬井邑新。祯祥应北极,调燮验平津。树欲含迟日,山将退旧尘。兰萎残此夜,竹爆和诸邻。祝寿思明圣,驱傩看鬼神。团圆多少辈,眠寝独劳筋。茜旆犹双节,雕盘又五辛。何当平贼后,归作自由身。
今夕为何夕,他乡说故乡。
看人儿女大,为客岁年长。
戎马无休歇,关山正渺茫。
一杯椒叶酒,未敌泪千行。
世俗重除节,处处罗杯盘。谓言岁作劳,及兹聊与欢。
我行蛮貊中,其风亦复然。俗乐竞吹弹,土缶陈腥膻。
歌呼相聚会,咿嚘剧喧阗。见之感予怀,中夜百忧煎。
岂不有至亲,迢递隔山川。相思不相见,离恨终长年。
抚时重叹息,掩袂嗟潸焉。
肃承明诏,应会皇都。星陈夙驾,秣马脂车。命彼掌徒,肃我征旅。
朝发鸾台,夕宿兰渚。芒芒原隰,祁祁士女。经彼公田,乐我稷黍。
爰有樛木,重阴匪息。虽有糇粮,饥不遑食。望城不过,面邑不游。
仆夫警策,平路是由。玄驷蔼蔼,扬镳漂沫。流风翼衡,轻云承盖。
涉涧之滨,缘山之隈。遵彼河浒,黄阪是阶。西济关谷,或降或升。
騑骖倦路,载寝载兴。将朝圣皇,匪敢晏宁。弭节长骛,指日遄征。
前驱举燧,后乘抗旌。轮不辍运,鸾无废声。爰暨帝室,税此西墉。
嘉诏未赐,朝觐莫从。仰瞻城阈,俯惟阙庭。长怀永慕,忧心如酲。
讨债追呼到佛庐,也知此事不饶余。曾追风雨重阳句,原少桃花人面书。
佳节每因消渴错,閒人难得长公如。堪怜四十今年是,事事都除诗未除。