山外西风掣大船,悬崖一席镜中天。凤何年化石班驳,龙有时回潭碧鲜。
礨空似经灵运凿,苍筤竞著祖生鞭。人知鱼乐谁知我,度度归时月满川。
吹万不同无数风,人间遂有水晶宫。玉龙夜战三更月,铁马秋行万里空。
老尽蓬心松柏独,起来蒿目地天通。兰亭尽足方金谷,只诧粗人论未公。
卧听窗外扑春虫,逗晓緌緌搅太空。万径千山孤鸟绝,八荒四海一云同。
寒声静起瀌浮外,生意深藏肃杀中。乘兴俓思游剡曲,狼烽明灭又天东。
有怀长不释,一语一酸辛。
此地暂胡马,终身只宋民。
读书成底事,报国是何人。
耻(hǐ)见干戈(gē)里,荒城梅又春。
有桩心事久久未能忘怀;一提起来,就要心酸泪零。
胡人虽然暂时占领此地,我到死了还是宋朝臣民。
读书半世,有甚功名成就?
世乱如此,报国竟无一人!看到荒城梅花已经开放,使我惭愧白白又过一春!
此地:指苏州。胡马,指元兵。
底事:什么事。
干戈:古代常用的两种兵器,此指战争。荒城:指经过兵燹后的苏州。
六年守郡在天涯,冬暖无因见雪华。
今日复看千里白,强怜寒色作诗夸。
穷腊见三白,江南无旧闻。
天上春已暮,尽日花缤纷。
平生虽畏寒,遇雪心所欣。
拥裘未敢出,投隙致殷勤。
窗户忽相照,川陵已难分。
二仪有巨丽,老我不能文。
高吟黄竹诗,薄暮心无垠。
浮屠似玉笋,突兀倚重云。
风搅长空寒骨生,光于晓色报窗明。江湖不见飞禽影,
岩谷时闻折竹声。巢穴几多相似处,路岐兼得一般平。
拥袍公子休言冷,中有樵夫跣足行。
远别离,何时归,出门子女争牵衣。借问此行向何处,底事欲留留不住。
父子恩情深更深,可怜不得恒相聚。远别离,无限愁。
山行骑马水乘舟,行人一去蚤回头。
南山有虎额欲白,当年冯妇搏不得。牛羊食尽麋鹿无,樵苏不来道榛棘。
莫徭客子心胆雄,鸡翎衔矢山桑弓。凭林翳树毙一发,狐鸣雀噪寒山空。
向来雾雨不下食,也知文采真足惜。萧森素壁动斓斑,猛气雄姿见风格。
我如杜陵不愿施锦鲸,琢诗包卷送赠君。知君家学有太极,自是皋比席上人。
剪裁更入革工手,高堂寝处魑魅走。尊前一色老莱衣,为太夫人千载寿。
西风吹雨来,濯此青琅玕。
黄华媚幽独,秀色如可餐。
我居适在野,门庭已荒寒。
老屋四壁立,生涯堪鼻酸。
向来颇好饮,无日无杯盘。
而今废升斗,百忧何以宽。
惟取架上书,拭几支颐观。
伟哉圣贤旨,妙处言莫殚。
如渴遇新汲,醒然开肺肝。
因不求甚解,会心亦解颜。
茫茫百年中,毁誉非一端。
要知仁与义,多出贫贱间。
相逢勉为善,世路良独难。
谁能逐狂痴,凌兢趋险艰。
何以易此乐,此乐居之安。