交游日零落,之子复云亡。常恨神锋隽,端成中道伤。
文章不用世,词赐仅为郎。名士如君辈,风流岂易忘。
百花乘春辉,红白相妩媚。暂开已半落,过眼如梦寐。
繁奢能几时,寂寞都埽地。儿童惜徘徊,妇女瞻歔欷。
中庭两桧树,百尺浮云际。芳意不玩俗,秀色亦自喜。
绿烟凝参差,金粟点细碎。霏霏堕疏香,袅袅隔清吹。
足明后凋节,不与众草类。忽思折瑶花,自放天宇外。
岂无栋梁材,为君构明堂。岂无调羹资,为君致烹鬺。
独使限荒鄙,委之道路旁。岁晏吐奇秀,芬芬有馀香。
疾风见松柏,众秽知蕙芳。譬彼君子质,幽沈道逾彰。
安得假神术,徙根俪长杨。辽哉计不果,我心不能忘。
清川百里馀,净渌照空虚。落日金波荡,微风雾縠舒。
茔心看白石,明目数游鱼。洗耳非吾事,兹身与世疏。
晨晖照屋清露晞,樱桃花房开欲齐。繁花先得造物巧,不与众卉争高低。
参差萼萼相照耀,恍惚满眼令人迷。鸟惊风过若无意,云起雪飞空满蹊。
仰攀浓香俯玩影,应接不暇昏鸦栖。流光易失动壮士,斗酒相劳和天倪。
浩歌直欲并日夜,醉耳不能分鼓鼙。人间出处未尝定,暂虽会合终当暌。
子今跃马至万里,脱略尘土排云霓。豫知明年花复发,怅望君子无由携。
少年且作后日意,更使封植惊淮西。
春草绵(mián)绵不可名,水边原上乱抽荣。
似嫌(xián)车马繁华地,才入城门便不生。
春天的野草长得茂密,连绵成片,无法分辨它的名字,在水边、在土丘上随意发芽蓬勃生长。
似是不喜欢车水马龙的繁华地方,一到城门旁边就再也看不到它生长的痕迹。
绵绵:形容草生得茂密,连绵成片;不可名,叫不出名字。原上:原野上;荣,花。
地:一作“处”。便不:一作“不见”,这两句是说,春工草似乎厌倦城市的繁华喧嚣,一到城里就不再生长。
笑别金銮归玉几,鳗井无风波浪起。中兴天子紫泥新,老牛特地重穿鼻。
风云腾踏庆三朝,端自灵山同受记。龙湫坐断最高峰,圣谛提持第一义。
侬家齑瓮深无底,炎炎毒气难回避。瓠落有容无滴水,无限英灵都浸死。
有时却作死马医,绝后再苏知几几。忽闻拂袖下层翠,江上截流航一苇。
一个闲人天地间,迈古超今谁敢拟。浮图影里旧经行,祖祢馀殃今未已。
更运深慈等大千,毒种绵绵亦如是。
一点消磨几许春,苔生新绿衬残馨。忍看卷地随风去,不忍儿童扫乱零。
令威不在鹤轩先,华表归来是几年。试向青田问休咎,不知何日去乘轩。
白衣山人入山去,黄衣山人留不住。临别无言还有心,有言不似无言深。
山深人远心只尺,云去云来本无迹,相见无期两相忆。