茅屋厌卑湿,登楼思不群。天边春色早,窗外暮寒分。
把酒邀归鸟,捲帘惊宿云。直须借一榻,高卧避尘纷。
梅雨又时雨,苏州仍秀州。
客行无六月,农事有三秋。
云气深鸿雁,烟波没白鸥。
衰年惭愧汝,物役几时休。
溪流浸茅宇,短檐挂犁锄。
柔桑交午阴,幽禽时相呼。
稚子跨犊眠,梦归候朝驩。
稼翁择其劳,暂往携陶壶。
老妻督少妇,择茧停辟纑。
轻雨日日零,群苗尽怀苏。
田翁福寿齐,世代居农桑。儿孙有远志,劳劳各一方。
老妻贤且健,日弄曾雏忙。倖存数亩田,肯令悉抛荒。
白发不言衰,犁锄差堪将。晨起天微曙,暮归月昏黄。
三餐温饱馀,尚能补小康。念念除夕近,天伦乐一堂。
吾亦农家子,恋恋在吾乡。事暇垄上过,相与话衷肠。
津津道政善,终岁不纳粮。民风淳如此。奚疑太平世。
四月关西麦乍黄,晓炊愧我得先尝。淋漓汗血三农苦,空盼风吹饼饵香。
閒来不忍倚危楼,一度凭高一泪流。极目青山斜照里,寒烟衰草接松楸。
晚天冥漠霰初飞,皓皓出颜复水湄。
莫遣瑶林生染污,却忧云路隐巇危。
寒侵夜褐樽前觉,春入晴檐枕上知。
忆得梁园探花早,十年泪眼看旌旗。
长空淡淡如云扫,暮过田家风物好。
耕犁倚户寂无人,饥牛卧啮墙根草。
世间百色是诳,见中一句成非。花开花落有种,雁南雁北同归。
散帙有佳趣,俗人那得知。
醉乡非为酒,坐隐不关棋。
几净幽怀惬,窗明老眼宜。
一生无用处,又把教群儿。