妾年四二三,始识月团团。十二学女工,刺绣如鸳鸾。
十九嫁夫家,事姑施衿鞶。夫婿良家儿,世籍为王官。
虽联朱紫贵,不习绮与纨。过庭执诗礼,开口若惊湍。
风仪在一时,争作玉人看。天地忽降毒,摧折青琅玕。
回首四十春,景光若流丸。贞心守松柏,芳性轶芝兰。
落月帘帷曙,西风机杼寒。沈思往昔事,泪下红阑干。
豪客至茅屋,举家窜林峦。入房卫病姑,身死白刃攒。
相向义怜释,视死色无难。亲知为叹息,保社为辛酸。
欲与上州府,为妾旌门阑。妾实无所愿,所愿在所安。
妇人往从人,阿母涕汍澜。送行遗之语,敬顺无违欢。
匹偶固有时,宁知忧患端。辛苦蹈物变,岂羡身独完。
殷勤谢旧故,闻者摧肺肝。
遥遥路万里,游子去何之。握手一长叹,清泪泫然滋。
日月易流迈,弦望恒相随。与君永垂隔,末路当依谁。
疲马思旧枥,飞鸟怀故枝。人生何所苦,无乃别离时。
崇兰生别涧,孑孑扬秋芬。采之欲有赠,谁为同心人。
直道易以疏,伊优易以亲。与君非鹣鹣,安得为一身。
泛泛东流水,筛筛水中鱮。煦煦青阳晖,婉婉怀春女。
灿灿盛容华,依依弦上语。昔为比目鱼,今为孤栖侣。
玉貌易摧残,茕然伤独处。
别离在万里,依依梦故乡。道路阻且艰,引领遥相望。
音尘久断绝,寤言怀忧伤。蟾蜍怀故土,騊駼思旧疆。
欢爱人自好,忧思人自老。少壮能几时,相须苦不早。
思君会无期,焉得不枯槁。勖哉崇明德,令名以终保。
寒窗灯尽月斜晖,佩马朝天独掩扉。清露已凋秦塞柳,
白云空长越山薇。病中送客难为别,梦里还家不当归。
惟有寄书书未得,卧闻燕雁向南飞。
巍然山骨自天成,上与穹苍斗极平。
安得衲衣烧柏子,不闻山下是非声。
清歌声里便高眠,古老诗中借一联。
猿抱子归青嶂里,鸟啼花落碧岩前。
寥落遗忠像,杉松古殿阴。兴亡问流水,哀怨动鸣禽。
志厄当年会,神垂异代歆。独临车马道,应识往来心。
众鸟各归枝,落花香满泥。狭斜柳树乌争宿,夜夜夜半当户啼。
浮萍摇荡门前水,九节菖蒲石上死。感郎中夜渡潇湘,恩光暗入帘栊里。