怪得云顽冻不开,漫空忽搅豆稭灰。
青留一半窗前竹,白胜三分屋外格。
剡曲舟应撑月去,灞桥驴想得诗回。
吾侬喜有煎茶兴,不羡销金帐底杯。
山翁手持青石骨,疑是元宝瘗中物。
支床捣练应不然,中裂何由半存没。
冰池既決不可隄,镜面已破那能规。
达人不必顾堕甑,好事大率逢轰碑。
寒蝉饱饮供晓滴,尽了山中病磨墨。
太和磔裂三千年,何处人间有完璧。
天低江阔水连天,上下周回一色兼。
扑雀猎鹰翻白缟,得鲈渔父指青帘。
马抛玉勒珑{左王右东}落,狮欠金铃橘柚添。
得句莫嫌呵冻笔,明年岁事已堪占。
山曲东西坞,原高上下田。牛羊归薄莫,禽鸟乐丰年。
避世庞公老,思农季子贤。欲为耕凿计,出处愧茫然。
抚物情何极,经秋景未穷。禾根生晚绿,树杪变新红。
城垒风尘隔,川原雨露同。家家熟醅酒,得似醉乡翁。
长安道,潇洒西风时起。尘埃车马晚游行,霸陵烟水。乱鸦栖鸟夕阳中,参差霜树相倚。到此际。愁如苇。冷落关河千里。追思唐汉昔繁华,断碑残记。未央宫阙已成灰,终南依旧浓翠。对此景、无限愁思。绕天涯、秋蟾如水。转使客情如醉。想当时、万古雄名,尽作往来人、凄凉事。
凭高试一望,历历见分野。斯人各有营,谁是悠悠者。
海门摇落动新秋,览胜同登江上楼。十里蒹葭黄叶渡,几家烟火白蘋洲。
远山历历数可尽,野水盈盈寒不流。自愧冯高强能赋,且将樽酒坐销忧。
秪恐负知己,沉吟故草莱。书为垂老癖,心已及秋灰。
有鹿归蕉梦,无珠保蚌胎。甘贫讵免醉,迂拙是从来。
白金铺野玉堆檐,独上危亭喜再瞻。多积岂能填涧底,已高犹未累山尖。
碎声著物飘来急,寒色侵人霁后添。时节霏霏未还役,贼平消息愿重占。