浩荡东风里,裴回无所亲。危城三面水,古树一边春。衰世难修道,花时不称贫。滔滔天下者,何处问通津。
偶来川上水盈盈,逝者如斯悟性情。至竟东流同到海,何须泾渭太分明。
天下薄陋巷,和风亦觉春。绮梅开昨夜,且作咏花人。
四海内尘日,千秋冰雪身。凡花俱让尔,与尔志同伸。
黯黯复沈沈,虚堂拥薄衾。枕边寻断梦,门外酿轻阴。
谢识孤花意,归知独雁心。峭寒犹似许,不道入春深。
桂堂寂寂漏声迟,一种秋怀两地知。羡尔女牛逢隔岁,为谁风露立多时。
心如莲子常含苦,愁似春蚕未断丝。判逐幽兰共颓化,此生无分了相思。
梨花吹雪渡清明,天亦那知倦客情。
一院春寒无看处,黄鹂欲诉不成声。
司马年来多病渴,小楼凉雨趁高眠。无端一树樱桃熟,勾引莺声到枕边。
山中春酒缩新茅,仙棹相将汎碧涛。座客尽倾张翰重,主人谁似吕安劳。
金尊檀板花前句,海错江鱼竹下庖。曾是乡贤栖隐地,欲追遗事荐溪毛。
芳树啼莺絮乱飞,疾风吹雨送愁归。
梨花落莫还乡梦,麦粥凄凉展墓仪。
倦客忍听溪上曲,游人犹羽水边嬉。
西瞻太白家何在,拟托征鸿寄我衣。
青云得志士,颐指快所欲。万事付杯酒,粉黛贮金屋。
嗟我骨相穷,不受富贵逐。嗜欲人所同,有时未免俗。
青奴颇专房,高卧擎老足。黄妳最如意,开卷醒困目。
暖寒命脚婆,冻衾转旸谷。开樽唤汤妇,新醅温酃渌。
始得此四人,明珠不计斛。呼之即来前,相娱不相触。
时人皆笑之,画饼岂充腹。我亦翻自笑,竹窗听戛玉。