田翁福寿齐,世代居农桑。儿孙有远志,劳劳各一方。
老妻贤且健,日弄曾雏忙。倖存数亩田,肯令悉抛荒。
白发不言衰,犁锄差堪将。晨起天微曙,暮归月昏黄。
三餐温饱馀,尚能补小康。念念除夕近,天伦乐一堂。
吾亦农家子,恋恋在吾乡。事暇垄上过,相与话衷肠。
津津道政善,终岁不纳粮。民风淳如此。奚疑太平世。
太湖三山口,中有西行舟。望望不相近,望中生远愁。
重露湿苍苔,秋风散杨柳。空藏兰蕙心,离恨如旨酒。
碧纱窗外叶骚骚,三更风作切梦刀。千里万里独为客,少年心事风中毛。
露华渗冷入綀袍,独坐云亭日易高。林茂不知山色减,石枯因见水痕牢。
避人黑鼠窥茅栗,引子黄猿拾楮桃。野老欲论城市事,远教童稚觅香醪。
羡他雪色一般同,点缀苍苍滓太空。
白比虾蟆终蚀月,轻如蝴蝶乱随风。
不容著迹无人处,漫借作光似我穷。
翠竹疏梅成佛地,未嫌冻立此山中。
曾櫩霁晚雨,馀响犹滴沥。天风吹浮云,入夜已无迹。
月波泛脩竹,滟滟流几席。兰膏灭众炬,凉气满四壁。
蕙烟擢铜炉,暗触鼻端息。藜床但危坐,万想本空寂。
肺肝既冷然,纨扇亦暂释。将军不吾期,乐事空自得。
愿言赋长谣,为我记此夕。
茅屋厌卑湿,登楼思不群。天边春色早,窗外暮寒分。
把酒邀归鸟,捲帘惊宿云。直须借一榻,高卧避尘纷。
一年离九陌,壁上挂朝袍。物外诗情远,人间酒味高。
思归知病长,失寝觉神劳。衰老无多思,因君把笔毫。
秋林薄薄半栖鸦,城脚荷花一带斜。
碧色暮云三万里,不知鱼网是谁家。
穷冬那得许奇观,疑怪重衾夜更寒。
正烂漫花随处有,不坚牢玉暂时看。
上章谒帝应留得,下令教儿莫扫乾。
岐路杨朱定垂泣,东西南北总漫漫。
诸老谗言入,长沙远地留。
一闻天子议,众嫉少年谋。
自堕奸谀术,谁宽痛哭忧。
至今言绛灌,犹为孔门羞。