红板桥头,锦衣仓北,金陵从古皇州。
记离宫墙外,年少曾游。
忽听九重仙乐,东风细细度龙楼。
依稀认,宁王玉笛,贺老箜篌。
悠悠,南朝风景,看几遍桃红,白了人头。
算刘郎易老,嬴女难留。
三十六宫何在?斜阳外、隐隐离愁。
伤心极,后湖菱蔓,一片渔舟。
蝉鬓隔花阴,香肌压翠衾,风前一笑掷千金。
记得那时明月底,刚半线,露丹襟。
银钥杳沉沉,朱楼阻信音,流莺啼破绿窗深。
清泪未弹红泪滴,流不了,到如今。
曾将奇术冠青囊,八十年前遇长桑。臂在不知经几折,眼花何用检诸方。
有剂可令千人活,无药能销两鬓霜。橘老杏残筋力尽,定应死去作医王。
南朝仙吏擅风流,四海论交半敝裘。粉署鸟啼花外雨,白门鸦散柳边秋。
故宫云气销长乐,近郭湖光起莫愁。马踏夜分归路晚,疏钟遥动景阳楼。
桃花千树绕江干,花里幽居日考槃。曲径开时供鹿卧,方书抄就借人看。
一春草绿蓬门静,半夜云生药杵寒。闻说延年有真诀,相逢先乞九还丹。
行到山中日已昏,一声寒犬出孤村。青苔满地无人迹,风落残花闭洞门。
齐纨开处便氤氲,移得天香澧水濆。自有佳人留楚佩,不须重说马湘君。
三叠骊歌绕翠微,凉风初动叶初飞。尊倾大将葡萄酒,泪湿穷交薜荔衣。
自信青山盟尚在,空怜白社客全稀。清泠台上频回首,目断燕云一雁归。
古寺荒凉蔓草生,青山回合暮云平。当年遗迹俱尘土,惟有流泉是旧声。
衔哀送汝出江关,满路悲风损别颜。此日素车驱白马,几时黄绢勒青山。
梦回草色离肠断,身着麻衣血泪斑。怜我双眸枯欲尽,不堪分手更潺湲。