西风日夜起,江上枫叶赤。
可怜未归人,复送行远客。
相见鬓毛改,转觉世路迫。
他日慰相思,岂必在书尺。
薄俗能移人,出处当自力。
展开阅读全文
古道久沦丧,世涂堪痛哭。
鸾凤尽收声。豺虎方择肉。
君从东方来,求我山北谷。
君容一何臞,我发日已秃。
衰残两如此,宁不感心目。
又还别我去,后期难重卜。
握手临路岐,赠言以为祝。
一祝宜强饭,二祝宜避俗。
远人仍远别,把手话江皋。
积水一韩路,古风八月涛。
海门山似粒,洋屿树如毛。
他日难通信,想思梦寐劳。
海上莲花国,初从太守招。
衣传方石偈,舟泊丈亭潮。
渔子应焚簄,鲛人拟献绡。
他时思旧社,无奈寄书遥。
众患皆因有欲,一閒全得无闻。
心定常如止水,身安不喜行云。
饮罢唯图睡快,老来不作书痴。
一味古人糟粕,谁能更辨醇醨。
展开阅读全文
月从东海出,冷照玉门关。
征人家万里,梦向月中还。
金闺亦有梦,却行玉关道。
道路不相知,思深各衰老。
胡笳吹哀怨多,奈此关山明月何。
终宵迸泪如金波。
闲身出尘表,世鞅讵能绝。
真若寒崖松,凌傲几霜雪。
枝叶任生枯,唯自老根节。
更有无心云,油然足怡悦。
草衣而木食,老子乐在内。
身似玄空云,踪迹了无碍。
双松亦孤高,青青远为封。
富贵不须论,本非吾所爱。
客里厌厌病过秋,重阳失作雁山游。
起来忽见丹枫树,又是思归一种愁。