风霜江浙又穷冬,瓶锡飘然寺寺钟。爵服岂能三事衲,轩车多欠一枝筇。
君先灵运当成佛,我比樊迟愿学农。想得禅家人不到,山门惟有白云封。
琴声类筝笛,俗手多一律。伊嚘悦儿女,焦急涴桐漆。
予尝为作评,当是养心术。大弦宽而和,小弦精且密。
制作务高雅,资材在清实。既鼓复以歌,其气可平壹。
昨从东海君,置酒风月室。欢然十指间,挥弄俄顷毕。
洒落冰雪容,辉润金玉质。人品既如许,古乐复在膝。
顾予面生尘,见之颇自失。急归卧南山,十日不敢出。
甲马幽州路,英雄不自量。凯歌迎劳处,方识小秦王。
澄泥丛台泥,瓦斲邺宫瓦。
共为几桉用,相与笔墨假。
赋无左思作,书媿右军写。
初从故人来,自来邯郸下,
物因人以重,谬当好事者。
物景有先后,春工无旧新。追欢成杳霭,寄咏苦逡巡。
湖水与濠接,岸亭将寺邻。艳花簪舞髻,弱藻罥重缗。
客奏桓伊笛,人歌柳恽蘋。何尝烦几案,自得去埃尘。
纵语曾忘倦,从游未觉频。赋诗高压古,下笔敏如神。
每想魂俱往,终知梦是因。广骚常慕屈,感遇亦希陈。
借问摛词者,当时别乘人。喜公移幕府,连赏二州春。
悲愁快於刀,内割肝肠痛。
有在皆旧物,唯尔与此共。
衣裳昔所制,箧笥忍更弄。
朝夕拜空位,绘写恨少动。
虽死情难迁,合姓义已重。
吾身行将衰,同穴诗可诵。
自我历官三十年,有脚未曾行蜀川。
李白尝言道之艰险,长嗟难剧上青天。
鸟悲猿嚎马蹄脱,苔梯雨栈愁倾颠。
苍崖下窥不见底,但听雷声辊石悬湍溅。
晓盘青泥上高烟,暮盘青泥到下泉。
剑阁如剑,巉然割肠刺恨今古连。
尔去三千九百里,巴山小马乌布鞯。
一妇一奚行李单,家具日货能几钱。
人皆畏避不敢往,此独敢往何所便。
况是初宦无远适,心意自许非由铨。
异乎哉,我今送尔徒哀怜。
裹髻不裹额,自名燕子巾。
翼覆尾涏涏,谁问巢由人。
风赋义趣深,传训或得失。
後人语虽浅,辨识犹百一。
欧阳最我知,初时且尚窒。
比以为橄榄,回甘始称述。
老於文学人,尚不即究悉。
宜乎与世士,横尔遭诟唧。
誓将默无言,负暄方抱膝。
非非孰是是,都莫答问诘。
岁暮宣参军,辞如鲍昭逸。
粲然倾明珠,褎我颇过实。
便言楚江萍,光彩侔旭日。
自惭流浪踪,不得蒿芹匹。
复为苦硬句,酬报强把笔。
更衣入侍宫中贵,韡韡芸黄殿后花。
斗色长宜日光近,生辉尤喜盖阴斜。
依稀鞠服开风袂,约略仙盟裹露华。
不与艳桃偷结子,漫天飞去作朝霞。