百年春梦去悠悠,不复吹箫向此留。
野草自花还自落,鸣禽相乳亦相酬。
旧蹊(xī)埋没开新径,朱户欹(qī)斜见画楼。
欲把一杯无伴侣,眼看兴废使人愁。
一觉睡醒虽短暂梦中却仿佛已过百年,只可以自己没有神仙道术可以留在梦境之中。
野草花开花落,鸣鸠仍相乳相酬。
旧时的小路已被杂草掩盖只能另辟小径,朱红色大门歪歪斜斜隐约可见其后的雕廊画楼。
想要痛饮一杯只憾无人对饮,只能看着眼前的颓败景象感叹物是人非,心中一时愁绪难平。
午枕:即午睡。
鸣禽:为雀形目鸟类,种类繁多。鸣禽善于鸣叫。
蹊:小路。敧斜:歪斜不正。
缘底事、抛了全潮,认一浮沤作瀛(yíng)渤(bó)。本源自性天真佛。只些些、妄想中埋没。贪他眼花阳艳,谁信道、本来无物。一旦茫然,终被阎罗老子相屈。便纵有、千种机筹,怎免伊唐突。
孜孜矻矻。向无明里、强作窠窟。浮名浮利何济,堪留恋处,轮回仓猝。幸有明空妙觉,可弹指超出。勤勤恳恳不眠休,向来胸无大志,只是勉强做着这事业。功名利禄皆是过眼云烟,对于身处困顿的人来说没有任何帮助,哪里有值得留恋的地方,只觉时光飞逝。幸有那明理静心的佛学,让我能在精神上超越他人。一旦茫然,终被阎()罗老子相屈。便纵有、千种机筹,怎免伊唐突。经历过怎样的事情,才能像现在这样再无如潮水般汹涌起伏的情绪,人的一生就像那渤海上的泡沫般短暂消散。世事变迁、沧海桑田,但事物的根本是不变的。只是那少许的心中梦想已幻灭。羡慕他人眼中荣华富贵,谁又相信这世间本来无物呢?一旦心中茫然无归处,易受功名利禄所引诱。所以纵使有千种计谋在心头,也难抵突如其来的变故。
孜孜:勤勉;不懈怠。矻矻:勤劳不懈貌。明:目标,意志所趋。强作:勉力而做,出自《孔丛子·执节》。窠窟:动物栖身之所。喻指事业。济:对困苦的人加以帮助。堪:能,可以,足以。仓猝:匆忙急迫。弹指:捻弹手指作声。佛家多以喻时间短暂。超出:超越别人。
诸偶缘安有,实相非相偶。
虽神如季咸,终亦失而走。
昼日夏方永,逝波川上惊。摇毫抒情思,莫知蛙黾鸣。
老身偃仰间,遐心尚何征。顾步得所逢,挥手疑过清。
黄流潏断港,青柳散前荣。夫我自荜门,伊人满芜城。
景急语勿缓,混茫风雅生。
家山随处可行楸(qiū),荷锸(chā)携壶似醉刘。
纵有千年铁门槛,终须一个土馒头。
三轮世界犹灰劫,四大形骸强首丘。
蝼蚁乌鸢(yuān)何厚薄,临风拊(fǔ)掌菊花秋。
家乡土地山丘哪个地方都可以栽种楸树,我扛着锄头带着壶老酒整天悠悠然搞得像传说中的醉仙刘伶。
即使人真的有千年铁门槛显赫和长久的家世那样福禄长寿,最终也就是落得一个土馒头似的坟丘。
在这凡俗世界里最终如同佛家说的大三灾中火劫后的余灰,人的四大形骸只是一个皮囊,最终归葬本原,回归故乡。
蝼蚁这样的小虫,和乌鸢这样的大鸟又何必分出大小厚薄,我呢,只需要对着秋风拍掌赏菊感受这秋天的美好。
楸:楸树,落叶乔木。锸:一种掘土用的工具。
高陵深谷变迁中,佛劫仙尘事事空。
一水涓流独如带,天应留作汉提封。
细雨秾花候,高斋独坐辰。春风无病物,清世有閒人。
树湿莺穿稳,泥香燕下频。遥思养素者,何处卧松筠。
亦知蹋翼鸟,岂意罻罗求。万里劳明主,孤臣泪暗流。
临京花更苦,近苑柳偏愁。愧尔云间雁,衔泥向玉楼。
世无英霸器,俚叟诵诗书。
不能静丘民,安用称唐虞。
堂堂赞皇公,龙变谁可拘。
邂逅逢可人,奋身为谋谟。
草书救深州,元翼终就屠。
谁能叱邸吏,奸将立改图。
天方去大和,拔公去其都。
十年奇才论,独智羞群愚。