绿树海边楼,年光逝水流。向来携手处,谁是少年游。
池草生还梦,林花落更愁。若为送春去,吟发又成秋。
祗道青云定有期,忽闻长逝使人悲。尊前握手难重会,客里论心更与谁。
月隐屋梁愁独夜,魂飞淮海梦归时。青山何处荒坟树,未絓吴钩泪已垂。
一经曾采泮池芳,况是天朝被宠光。宫柳远随骢马色,苑花遥惜绣衣香。
云开浙水腾秋隼,天入荆蛮涌晓霜。莫向钱塘追故事,六和高塔野烟凉。
君不见当年班生投笔起,骞腾宝剑驱千里。风云气节相激昂,富贵功名堪自取。
伏生九十诵陈经,烈士敲碎玉壶冰。壮心不使暮年惜,绿发成名入青冥。
我观夏生骨节奇,青衫弃却扬清徽。龙骧凛凛誇逸足,双瞳闪闪长庚微。
经学丹青精以练,杜公武库何须羡。赞匡果毅取临时,金刚玉润如轰电。
横海楼船见大旌,修成战具东瓯平。铜柱界边宽眼力,吟成好句彻沧溟。
两年驻纛五羊东,扁舟萧寺时相逢。笑语但看鸥鸟下,此心不向时人通。
牛头道者智威师,重岩学道悬雕弓。今日送君归旧镇,疮痍息后期芳踪。
徵兵羽檄急连阳,清啸刘琨引盻长。投分十年乾茗碗,求仁三月凛秋霜。
鸟啼夜垒云侵槊,气薄长蜺酒满觞。自是经纶本邹鲁,不从利钝苦商量。
庾关几度躝旌旗,驿使萧条去马迟。入梦故人惊夜枕,乞油双衲阻归期。
海螺雉堞催烽火,香草郊原长乱离。藿食自无廊庙意,不知衰病欲何之。
欢边杨柳树,叶叶郁葳蕤。妾家折杨柳,但爱绾别离。
饮马孟津河,河水冻结冰。虏儿听汉歌,不识歌中情。
青青夹道傍,垂柳复垂杨。飞花乱飞絮,自折还自伤。
征夫归未得,贱妾梦空长。更听吹横笛,谁不泪沾裳。
无复尘中想,真宜居士居。逃禅参上乘,说偈得真如。
乐意满窗草,閒心一径蔬。我来忘去住,长日坐清虚。