庭前双梧一亩阴,禅房萧森花木深。清霜脱叶空山响,梦觉寒窗松月林。
崇兰一日千里,长寿三年不飞。颓惰无人似我,精坚似子诚稀。
田中有秫醉渊明,石上无禾养伯龄。耸涧苍根终郁郁,拂云归翼会冥冥。
避喧人境心随远,入梦家山眼共青。岁晚定知成二老,深惭招隐苦丁宁。
君看两鸿亡所依,江南塞北何所归。一鸿留在淮之湄,一鸿独犯霜露飞。
哀复哀兮将奈何,愿期弟子废蓼莪。先翁经却忧患多,为君半夜成悲歌。
汉季青青千里草,汉家宫阙平如扫。老瞒攘臂逞豪雄,邺都壮丽誇丰镐。
辉煌九锡嘉殊勋,嵯峨铜雀高层云。华歆走破宫中柱,墓题犹表汉将军。
长驱气焰吞吴越,赋诗横槊酣江月。舳舻一炬尽成灰,盖世雄心翻咋舌。
爱子临终付与人,分香卖履何悲辛。西陵日暮漳河水,千秋漠漠空黄尘。
蓬莱山翁抱仙骨,稳跨长鲸游八极。
玉壶深贮海山云,十载穷幽归未得。
年业骨蜕壶倒空,长鲸又化为苍龙。
了无一物可依倚,卷舒出没云无踪。
而今返旆蓬莱去,直欲追寻赤松子。
与渠击碎大还丹,为渠塞断长生路。
示之肘后符,佛魔敛袵龙蛇趋。
授之不传诀,珊瑚枝枝撑著月。
阿呵呵,胸次风流和几何,
我分岩扃饱黄独,佳音听取到烟萝。
晚云阴映下空城,六代累累夕照明。玉井已干龙不起,
金瓯虽破虎曾争。亦知霸世才难得,却是蒙尘事最平。
深谷作陵山作海,茂弘流辈莫伤情。
蠹简遗编试一寻,寂寥前事似如今。徐陵笔砚珊瑚架,
赵胜宾朋玳瑁簪。未必片言资国计,只应邪说动人心。
九原郝泚何由起,虚误西蕃八尺金。
水国春常在,台城夜未寒。丽华承宠渥,江令捧杯盘。
宴罢明堂烂,诗成宝炬残。兵来吾有计,金井玉钩栏。
佛屋前头野草春,贵妃轻骨此为尘。
从来绝色知难得,不破中原未是人。