贾客相逢倍惘然。楩楠杞梓下西川。青天处处横珰虎,鬻女陪男偿税钱。
吴儿纤晰语音侬。北客高檐项领重。江西贾子面如漆,裤褶行缠伴老佣。
流莺舌倦语初歇,画峦微点梨花雪。茶叶白抽四五旗,竹孙班裹两三节。
芳草如绵陷归辙,花气薰人醒不得。落红雨过更愁人,六桥十里猩猩血。
城西草堂日无事,广文先生骑马至。先生雅性嗜林壑,为爱吾庐有幽意。
长溪风起寒日冥,晚云含白冬树青。山城沽酒不易得,为尔且系双银瓶。
先生好吟近颇酷,手书佳句已盈轴。灯前朗咏三十篇,一一徽音中金玉。
顾予疏陋非良俦,感君过野常优游。城中岂无万户侯,金盘玉馔不少留。
从来富贵安足慕,水上浮沤草头露。君不见贾生自负洛阳才,南迁且作长沙傅。
吴伟老死不可见,人间画史空嗟羡。吾观此卷江山图,飘然意象临虚无。
想彼濡毫拂绢素,酒酣落笔神骨露。万里青天动海岳,空堂白日流云雾。
洲倾岸侧波岭衔,岛屿倒影翻源潭。江边万舸一时发,中流飒飒开风帆。
崩涛涌浪势难久,渔子舟人各回首。去雁遥知七泽中,落花误认桃源口。
烟峰苍茫貌二叟,面发衣冠颇粗丑。石林沙草恣点染,舒卷沧洲在吾手。
忆昨弘治间,伟艺实绝伦。供奉曾逢万乘主。召邀数过诸侯门。
京师豪贵竞迎致,失意往往遭呵嗔。由来能事负性气,轗轲贫贱终其身。
呜呼吴生岂复作,身后丹青转零落。残山剩水片纸贵。
百金购之不一得。此卷流传天地间,我即见汝真颜色。
冉冉秋序,肃肃霜露。蓄我旨酒,召我亲故。鸟欢同林,水欢同源。
矧我同乡,胡能弗敦。耀灵西藏,明灯在室。更长夜良,可以继日。
园有艺菊,庭有树兰。秋芳是悦,春荣曷观。高陵可升,海水可测。
出门异路,安知南北。生年几何,去者日多。子不我乐,听我短歌。
兄为吾祖之长孙,能将孝义持家门。
耕凿不随时俗改,衣冠颇有古风存。
我家东冈旧乡土,谷有田场桑有圃。
诸兄喧哗逐城市,兄也萧条守环堵。
仆童驯雅妻更良,男女膝下皆成行。
女长适人止近里,男大为农不出乡。
只今汝年六十七,我翁为叔汝为侄。
岁时相看如父子,登堂过庭礼不失。
弟昔省兄尽君欢,夜秉灯烛罗杯盘。
兄前劝饮嫂劝餐,留我一月相盘桓。
自从离兄仕下都,都城谁是悠悠者。
万户清晨霜满裘,九衢白昼尘随马。
朱门金锁午未开,我曹不敢骑马回。
此时吾兄正稳卧,日高户外无人催。
爱兄好静谢尘网,一卷道书常在掌。
托身未肯附年少,举手何曾揖官长。
顷来生事日看微,种麻自织身上衣。
少儿从学长干蛊,我兄心中无是非。
君不见人间岁月坐相迫,胡为东城复南陌。
兄今已作白头翁,弟亦长辞青琐客。
山中桂树况逢春,谷口桃花更照人。
花前树下一壶酒,弟劝兄酬不畏贫。
天街并马过,零雨碧氛氲。王子真乘兴,刘郎雅好文。
烛筵挥玉轸,风户袅垆薰。忽忆横箫客,遥遥隔彩云。
元日王正月,传乎晚殿班。千官齐鹄立,万国候龙颜。
辨色旌旗入,冲星剑佩还。圣躬无乃倦,几欲问当关。
翠璧层层合,高松飒飒寒。白云昼不扫,常满石阑干。