执手怆然气若丝,艰难此际忍相违。慈颜尚可重逢否?不敢回头恐泪垂。
秋汉飞玉霜,北风扫荷香。含情纺织孤灯尽,
拭泪相思寒漏长。檐前碧云静如水,月吊栖乌啼鸟起。
谁家少妇事鸳机,锦幕云屏深掩扉。白玉窗中闻落叶,
应怜寒女独无衣。
关山夜月明,分彩照胡兵。
将军拥节起,长戍受降城。
焚烽望别垒,欲验盈虚鴂。
塞笳将夜鹊,战气今如此。
重关掩莫烟,云阵上祁连。
思妇高楼上,遥心万里县。
献馘声腾泮水边,将坛儒老握兵权。刻期三日果如此,一笑众军皆粲然。
天遣云霓苏大旱,人看图画上凌烟。嗟余莫效戈矛力,空咏蓝关马不前。
幽栖出尘表,空翠连松竹。袖得碧苔篇,闲来石上读。
日暝欲忘归,山空人转独。
荒鸡夜唱战尘深,五鼓雕舆过上林。才信倾城是真语,
直教涂地始甘心。两重秦苑成千里,一炷胡香抵万金。
曼倩死来无绝艺,后人谁肯惜青禽。
我方丱角子胜冠,我老君犹鬓未斑。可但孤生多疾疢,也输华馆富清閒。
交情敢忘莺求友,野性终便鹿在山。何日归欤同里社,杖藜来往翠微间。
冻手莫弄珠,弄珠珠易飞。惊霜莫翦春,翦春无光辉。
零落小花乳,斓斑昔婴衣。拾之不盈把,日暮空悲归。
地上空拾星,枝上不见花。哀哀孤老人,戚戚无子家。
岂若没水凫,不如拾巢鸦。浪鷇破便飞,风雏袅相夸。
芳婴不复生,向物空悲嗟。
应是一线泪,入此春木心。枝枝不成花,片片落翦金。
春寿何可长,霜哀亦已深。常时洗芳泉,此日洗泪襟。
儿生月不明,儿死月始光。儿月两相夺,儿命果不长。
如何此英英,亦为吊苍苍。甘为堕地尘,不为末世芳。
踏地恐土痛,损彼芳树根。此诚天不知,翦弃我子孙。
垂枝有千落,芳命无一存。谁谓生人家,春色不入门。
冽冽霜杀春,枝枝疑纤刀。木心既零落,山窍空呼号。
班班落地英,点点如明膏。始知天地间,万物皆不牢。
哭此不成春,泪痕三四斑。失芳蝶既狂,失子老亦孱。
且无生生力,自有死死颜。灵凤不衔诉,谁为扣天关。
此儿自见灾,花发多不谐。穷老收碎心,永夜抱破怀。
声死更何言,意死不必喈。病叟无子孙,独立犹束柴。
霜似败红芳,剪啄十数双。参差呻细风,噞喁沸浅江。
泣凝不可消,恨壮难自降。空遗旧日影,怨彼小书窗。
河南有归客,江风绕行襟。送君无尘听,舞鹤清瑟音。
菱蔓缀楚棹,日华正嵩岑。如何谢文学,还起会云吟。
夜学晓未休,苦吟神鬼愁。如何不自闲,心与身为雠。
死辱片时痛,生辱长年羞。清桂无直枝,碧江思旧游。