世人何恶死,死必胜於生。
劳劳尘土中,役役岁月更。
大寒求以{左日右奥},大暑求以清。
维馁求以饁,维渴求以觥。
其少欲所惑,其老病所婴。
富贵拘法律,贫贱畏笞榜。
生既若此苦,死当一切平。
释子外形骸,道士完髓精。
二皆趋死途,足以见其情。
遗形得极乐,升僊上玉京。
是乃等为死,安有蜕骨轻。
日中不见影,阳魂与鬼并。
庄周谓之息,漏泄理甚明。
仲尼曰焉知,不使人道倾。
此论吾得之,曷要世间行。
捷步竞先鸣,达人贵沈几。鸿鹄翅摩天,于世常高飞。
煌煌冠盖朝,疏也乃独归。谁云伤秋子,而为鲈鱼肥。
彼哉枌榆俦,岂知千仞辉。
元日年年见,天涯意故长。诗篇示宗武,春色酌瞿唐。
白发又新岁,黄甘非故乡。弟兄团拜处,归去愿成行。
月澹碧云笼野水,棱棱瘦耸吟肩起。一天寒气霞衣裳,人在石桥春影里。
柴门照水见青苔,春绕花枝漫漫开。
路远游人行不到,日长啼鸟去还来。
白玉堂前一树梅,为谁零落为谁开。
唯有春风最相惜,一年一度一归来。
冉冉春行暮,菲菲物竞华。
莺犹求旧友,雁不背贫家。
室有贤人酒,门无长者车。
醉眠聊自适,归梦到天涯。
出写清浅景,归穿苍翠阴。
平头均楚制,长耳嗣吴吟。
暮岭已佳色,寒泉仍好音。
谁同此真意,倦鸟亦幽寻。
家住疏疏短短篱,并山支径自登跻。寒云四垂天惨惨,老木环锁风凄凄。
身从荒园叩古寺,眼暗孤城带清溪。寻僧与客少谈胜,兴罢归来乌夜啼。
士固贵诵说,人亦要力行。气质到深厚,心术尤分明。
贵贱易迁变,是非多战争。直宜刚且正,无复弱而平。