云界碧楼玄鹤杳,桂宫银篆午天长。二名不避自圆妙,万象同归谁慧光。
手出黄金通化羽,梦回青棘比明珰。木犀香动天无隐,真悟应输老晦堂。
万马一隙争匆匆,回头祗是人心同。
百圣妙旨本无语,的的末在诗句工。
我生剩愧晚知学,可把芜词污新和。
玄冬深夜君试听,万窍号风皆本铎。
落日放扁舟,潇湘生暮愁。故人疑不见,离思渺难收。
鼓瑟空遗恨,吹箫忆旧游。刘郎今老矣,霜鬓不禁秋。
诗仙逸气舒长虹,一洗万古凡马空。
五车蠹字勤且攻,不肯区区辨鱼虫。
雪中鹤氅如王恭,谁能低唱深帘栊。
年来何事怯霜风,闭门索句鸣笙镛。
新诗为我开愁容,退避岂敢争词锋。
君不可屈真卧龙,小窗独坐时一中。
故折金蓓赠我翁,绝胜桃杏漫山红。
君诗当得碧纱笼,此花宜侑琉璃钟。
走笔寄谢仍匆匆,昏暮叩户惊隣东。
兵尘浩无际,烈女难自全。妇人无九首,志欲不二天。
燕山翟氏女,既嫁夫防边。一朝闻死事,健妇增慨然。
生有如此夫,早寡非所怜。求尸白刃中,负土家山前。
事去哀益深,义尽身可捐。无儿欲何为?所依惟黄泉。
乡邻救引决,烈日丹衷悬。谁办节孝翁,重赋睢阳贤。
我昨过其乡,山水犹清妍。闻风发如竹,飘萧动疏烟。
千年吟诗台,峨峨太宁巅。为招冯太师,和我节妇篇。
汉家无复云台功,平生不识大耳公。眼中天意镜中语,此身只有扁舟东。
关东诸公亦英雄,百年能辨山阳封。归来老柏号秋风,世事悠悠七十翁。
乾坤故物两足在,霜海浮云空复空。无刀可断华太尉,有死不为丕太中。
丹青白帽凛冰雪,高山目送冥飞鸿。为问苏家好兄弟,万古北海谁真龙。
遗墨持归走僮仆,想见开缄重薰沐。
百年珠玉慨沉埋,袖拂蛛丝光夺目。
遂令短纸一尺余,价压书巢三万轴。
乞邻与人真自惭,艺苑酬功百言足。
夜归解带不成眠,海月亭亭当矮屋。
琅然乌鹊忽惊飞,月下新篇已堪读。
湖湘文种传一家,前有希籧后怀麓。
吴人再结文章缘,几上分明留此幅。
锦囊收贮莫教迟,俗子无知将手触。
后世诸孙更好文,还向吴人获珠玉。
九月九日游东山,老僧不与深闭关。古松无事相与闻,只有鸣琴流水间。
青山自高云满屋,春风似病景不足。道人游山亦何意,青松到门问所至。
白云了了天地间,此中山景曾飞来。我闻薇垣独空秀,故山明月此时后。
万转不动苍山高,云峰烟欲到清昼。故人西望黄鹤楼,使我□之独眉绉。
君不见古人已没空青苔,我乎我乎今再来。
九疑如黛楚天分,水绿三湘雁倒闻。春晓玉台开岳雪,月明银殿郁卿云。
翠华想像湘君竹,龙御迢遥帝子坟。何处匏笙将凤曲,至今犹似咏南薰。
桃花四面发,桃叶一枝开。欲暮黄鹂啭,伤心玉镜台。
清筝向明月,半夜春风来。