蜀品固难名,家园未有声。晓篮亲手撷,俗客尚心轻。
瑞雾吹还合,仙风坐欲生。因知栽植意,留与子孙清。
月落烟雾动,遥知夜不眠。紫苔生水底,白发坐岩前。
野鹤下窥影,山人疑问年。微吟度小劫,劳赠远游篇。
药裹包回碾臼声,得闲消息病先轻。
谓予不信看舟楫,之死无他况利名。
积雨晴边花蒂耐,好风吹外叶声平。
只愁岸送樯留后,却忆湘南老友生。
水边秋草暮萋萋,欲驻残阳恨马蹄。
曾是管弦同醉伴,一声歌尽各东西。
为有趋庭恋,应忘道路赊。风消荥泽冻,雨静圃田沙。
古陌人来远,遥天雁势斜。园林新到日,春酒酌梨花。
远与君别者,乃至雁门关。
黄云蔽千里,游子何时还。
送君如昨日,檐前露已团。
不惜蕙(huì)草晚,所悲道里寒。
君在天一涯,妾身长别离。
愿一见颜色,不异琼(qióng)树枝。
菟(tù)丝及水萍,所寄终不移。
心爱的人要到雁门关外很远的地方去了,我们只有无奈地道别。
天上的黄云遮蔽了千里,地上的尘埃与黄云相接,天空也暗了下来,到远方去的游子什么时候才能回来啊。
时间又过了这么久,想起当时送心爱的人远去的情景,是多么清晰啊,就好像发生在昨天一样,可是如今,已经到了深秋,檐前的露已经凝结成团。
蕙草虽然凋零了,也没有什么好可惜的,我担忧的是远方的爱人,不知他在外是否饱暖。
爱人远在天涯,我们长年分别。
但愿时而看见自己的容颜,还是像琼树枝一样洁丽。
但愿能像菟丝和水萍一样,有所寄托,与爱人的感情也能始终不渝。
蕙草:一种香草。
颜色:表情,神色。琼树枝:这里指女子洁丽的容颜。
寄:寄托。
人生何如不相识,君老江南我燕北。
何如相逢不相合,更无别恨横胸臆。
留君不住我心苦,横门骊(lí)歌泪如雨。
君行四月草萋(qī)萋,柳花桃花半委(wěi)泥。
江流浩淼江月堕,此时君亦应思我。
我今落拓(tuò)何所止,一事无成已如此。
平生纵有英雄血,无由一溅荆(jīng)江水。
荆江日落阵云低,横戈跃马今何时。
忽忆去年风月夜,与君展卷论王霸(bà)。
君今偃(yǎn)仰九龙间,吾欲从兹事耕(gēng)稼(jià)。
芙蓉湖上芙蓉花,秋风未落如朝霞。
君如载酒须尽醉,醉来不复思天涯。
横门:长安城北西侧之第一门也。后泛指京门。骊歌:告别之歌,是《骊驹歌》的省称。
草萋萋:草茂盛生长也;半委泥:花落不可收也。
落拓:穷困失,景况零落。
无由:犹无因,无所因依。荆江:长江自湖北枝江至湖南岳阳一段的别称,这里指在湖南岳阳之一段。康熙十七年秋着了正平吴三桂叛乱。溅荆江水:即以热血萨荆江,驰骋疆场杀敌也。
王霸:战国时儒家称,以仁义治天下者为王道,以武力结诸侯者为霸道。王霸,乃天下之头等大事也。
偃仰:安然而处,无忧无虑。九龙:旧称有才名的兄弟九人为九龙。这里是说荪友回乡安然处于兄弟友爱之中。
东吴有赋客,愿识阳台仙。彩毫飞白云,不减郢中篇。楚水五月浪,轻舟入暮烟。巫云多感梦,桂楫早回旋。
闻说湘川路,年年古木多。猿啼巫峡夜,月照洞庭波。
穷海人还去,孤城雁与过。青山不同赏,来往自蹉跎。
去国渡关河,蝉鸣古树多。平原正超忽,行子复蹉跎。
去事不可想,旧游难再过。何当嵩岳下,相见在烟萝。