老钟笔法何奇古,三害精灵一图聚。周生自握苍精龙,白额长蛟甘丧沮。
危桥跨水压波涛,巨木翻风瞑烟雾。挺然独往知忘躯,敢谓诛邪天地助。
三日生还动闾里,千载遗踪存绢素。薄蚀已更人仰之,自古贤豪遗细故。
何独今人无此人,已觉丹青有深趣。江南印玺尚如新,国破苍忙画谁付。
一图分裂藏三家,离合悠悠岁时度。只今皆属丞相孙,挂向高堂邀客顾。
倏然风云驾霹雳,雨来平地银潢注。珍绨收藏卷不彻,直恐变化复入江湖去。
客禁何时释,惊魂梦里归。深忧邻虎穴,那得并鱼矶。
草色欣欣茂,萤光个个微。残生苦多难,搔首掩荆扉。
艰辛吾与汝,耐尽几秋霜。佛了无奇特,人难是久长。
云山欣有伴,风雨忆同床。莫恋故乡好,相期塞菊黄。
闻寻冰雪出边陲,一局残棋一卷诗。吟罢便愁田海换,何须更待烂柯时。
有山曰飞鸟,似我射乌不?高树红犹浅,回溪响更流。
烹鱼怜女手,把酒爱楼头。莫厌三年住,堪成一笑留。
怅惘潇湘晚,诗人独去秦。行看秋叶尽,归及月华新。
旧隐思庐阜,微辞见庾尘。眉间尚精悍,谁信得閒身?
小山障江带城陴,官道绕出湖一涯。冈峦黄落荷芰死,展此百顷涵空漪。
古台在此实微阜,牙琴久绝音以希。我来拊膺坐还嘅,小憩聊敌疲与饥。
物生能事盖殊趣,如鱼自潜鸟自飞。眼前山水谁赏得,况乃意向穷渊微。
百年人已竟孰重?奚取辛苦求中期。汪铭宋歌骋文字,兵火所隔馀残辞。
游人三五岂怀昔,竞爱亭榭娱斜晖。乎舟撇波绝湖去,回望延伫含清悲。
雅颂赐名嘉庆年,《八旗诗集》已流传。更看文苑搜奇作,始信经香配昔贤。
祭酒伤心古怀抱,使君慧业旧姻缘。松声窗下添悲壮,想见初成作者篇。
人间闲气漫相关,触热扁舟倦往还。楚泽混茫方入夏,暮云崷崒忽连山。
当歌暗觉忧伤魄,顾影难凭术驻颜。海内相哀能几辈,殷勤缄札赖云鬟。
清闲自合无忧累,白发何因更飒然。
遥望孤飞下秋水,雪花一片落晴天。