生平不识大鄣山,历井扪参四十弯。谁道仙家隔蓬岛?桃花流出在人间。
二月春光好,村村景物赊。绿垂烟外柳,红绽雨中花。
倚杖登危峤,提壶坐浅沙。万缘知有分,随处即为家。
门外有机舂,篱边隐箨龙。庭虚蜂墐户,径冷客扶筇。
曝背贪寒日,支颐□□□。明朝无个事,仄岭看孤松。
勾芒畅生意,惠风改繁霜。
日月天清明,桃李春辉光。
庶情悉萌达,众羽同飞翔。
乘时各有适,皞皞齐康庄。
山人感物化,欣惬殊未央。
回视元气初,万端一微茫。
我欲观其微,因之问鸿荒。
燥发金丹柳泌诛,长生妙药已成虚。
穆宗心眼可昏惑,不省张皋覆辙书。
绿树何稠叠,清风梢羡馀。
枕萦云片片,帘透雨疏疏。
修笕通泉壑,残碑出野锄。
丘陵知几变,耕稼杂陶渔。
金旛胜里唤春归,却后新正八日期。
红紫莫嫌春较晚,开迟应是落还迟。
又见风光一半春,江南二月柳条新。流莺绕树声犹涩,远岭浮青色渐匀。
秋光凝翠岭,凉吹肃离宫。荷疏一盖缺,树冷半帷空。
侧阵移鸿影,圆花钉菊丛。摅怀俗尘外,高眺白云中。
翩翩彩笔赋梅花,只忆朝云不忆家。
为说坡仙休怅恨,昭君犹自弄琵琶。