山头凝雪山腰雨,日霁蒲帆挂顺风。不用棹歌催急鼓,轻舟早已过巴东。
城西古树枝相樛,云是神僧手所植。青皮赤文十抱强,虎攫虬奔人莫识。
几度摩娑行树底,爽气阴风振泉石。顷来溽暑常伏枕,怅望禅栖杳难即。
清晨剥喙闻扣门,倏见磥砢悬素壁。雪山灵草光照眼,祗园宝花乱相射。
跏趺座上尔为谁,庞眉电目仍霜髭。楞伽万遍口能诵,毗邪丈室身不移。
白茆况迩诃林井,大士曹溪曾灌顶。胜地犹依龙象力,清地屡照鸾凰影。
吾师日长绕百过,雨折风披何碎琐。香炉仙乐知有无,宝胜铢衣飘婀娜。
只今甲子旬五日,种花谁见还成果。予生苦遭尘网缚,依止清凉无不可。
此图此树俱幻迹,况涉言词计应左。披图且谢门徒归,野客吟成山叶堕。
暮雨复朝烟,送君江水边。故人如问讯,道我忆临川。
床有织绮,箧有织素。请君视绮还视素,怜新不如莫弃故。
樽中有酒盘有飧,听我为歌行路难。众中欢乐多志气,岂知他人不得意。
白日有时不照地,安得保君常不弃。
天河荧荧西北转,织女牵牛不相见。由来天上亦别离,何怪人间有悲怨。
世情磷薄恶衰贱,驾车骑马有人羡。少年不得君爱惜,红颜胜人亦何益。
高树鸟不集,常有东西南北风。君子众所畏,好恶不合常相攻。
拔剑欲有边,前有虎兕后虺蜮。抵节徒歌行路吟,高飞未有横天翼。
我发行路歌,诸君请勿哗。严冬霜雪虽可畏,三春草木自荣华。
人生富贵各有时,不劳辛苦更咨嗟。百年冉冉宁复多,白日速如东流波。
眼中世事只如此,生前不乐将奈何。
微雨斑斑,晕湿海棠,渐觉燕脂红褪。迟日短垣,娇怯和风,摇曳一成春困。玉软酴酥,扶不起、晚妆慵整。愁恨。对佳时媚景,可堪重省。
曾约小桃新燕,有蜂媒蝶使,为传芳信。西蜀杜郎,东坡苏老,道也道应难尽。一朵风流,雅称且、凤翘云鬓。相映。眉拂黛、梅腮弄粉。
隔花才歇廉(lián)纤雨,一声弹指混无语。梁燕自双归,长条脉脉垂。
小屏山色远,妆薄铅华浅。独自立瑶(yáo)阶,透寒金缕(lǚ)鞋。
波渺渺,柳依依。双蝶绣罗裙的女子,你与幸福,只有一朵花的距离。但是春天却送来绵绵细雨,让你久坐闺中,辜负了美好的芳春。天晴的时候,双燕已归,柳枝低垂。
娇嗔如你,一春弹泪话凄凉。寒夜到来,你掩上望归的门。默默地,朱粉不深匀,闲花春。想他的时候,你独自站在瑶阶上。柔肠已寸寸,粉泪已盈盈。
廉纤:细小,细微。多用以形容微雨。弹指:此状寂寥抑郁之态。弹击手指,以表示各种感情。弹指:指极短暂的时间。
小屏山色远:此系描绘眺望之景,谓远山仿佛是小小的屏风。亦可解做小屏风上绘有远山之画图。妆薄:谓淡妆。瑶阶:本指玉砌的台阶,后为石阶之美称。金缕鞋:绣织有金丝的鞋子。
浩劫知何代,长林过客迷。不知今壁垒,犹是昔招提。
定里人长寂,花间鸟自啼。醉来惟荷锸,岐路任东西。