园绮值秦末,嘉遁此山阿。陈迹向千古,荒途始一过。
硕人久沦谢,乔木自森罗。故事昔尝览,遗风今岂讹。
泌泉空活活,樵臾独皤皤。是处清晖满,从中幽兴多。
长怀赤松意,复忆紫芝歌。避世辞轩冕,逢时解薜萝。
盛明今在运,吾道竟如何。
新作地炉成,蓬窗亦自明。
油香荞饵脆,人静布机鸣。
县吏催科简,豪家督债轻。
小康何敢望,生计且支撑。
十口官贫不遣随,偶携元白两编诗。花犀欲角蚕将茧,莫病通天累色丝。
许生少小青门客,一日交游满东国。雕鹗秋盘九塞云,骅骝气压千群色。
夭矫长虹挂银汉,浩荡高风来碣石。是时历下李攀龙,往往道汝文章伯。
贞也乾坤昧夙昔,飞书莽苍神相识。蓟门红尘万杨柳,五马初停赵州守。
酒徒零落声华尽,且复低眉事奔走。乍看恐失许赵州,胡为刺促不能休。
要知肝胆酒边露,还是当年荆聂俦。清霜片片压羽曲,北斗插地河西流。
有足肯蹑朱门履,独棹南天破盘水。未容魑魅快时人,尚有头颅辨山鬼。
携手慷慨河梁篇,丈夫微名安足怜。眼前离合差挂意,此辈岂与千秋权。
世家唐赵郡,吏治汉扶风。今日玺书下,君王恩数崇。
纶音依八座,艳色动群公。原氏阡头石,将无五彩虹。
旧事停车得,遗风掌故传。鱼租钓台渚,火耨疁山田。
乌鬼秋常放,蚕姬夜不眠。唯惭讼庭内,不得施蒲鞭。
已决千秋事,还馀万死身。避人应有惜,谈尔竟难真。
鸟雀同迷岁,荆榛可望春。不知缧绁畔,谁与授书频。
湖山閒即出,风雨却归来。薄宦终诗草,藏名是酒杯。
折腰斯世责,揽鬓异时才。物意吾能解,毋烦白简催。
青阳少府笔如椽,袖出骚人体物篇。
往昔上林推蜀客,后来赤壁有坡仙。
自言避地侨江表,谁诵凌云向上前。
萤雪一生家万里,汉庭给札定何年。
两月春霖三日晴,冬寒初暖稍秧青。
春工只要花迟著,愁损农家管得星。