天畀村翁一段奇,发函虹气贯茅茨。
肯移金鼎调元手,为作玉龙檠雪枝。
绝艳从教百花妒,秘藏莫遣六丁知。
信庵丞相亲分付,麽去花光与补之。
主簿佳公子,何曾染绮纨。
果能磨铁砚,真可歃铜盘。
君壮雷惊蛰,吾衰月阙团。
家贫无宝贝,珍贶欲酬难。
召来未得久居中,麾去安知尚不容。
虹卧雪涛怀旧惠,马跑白日掩新封。
村边宅昔邻王翰,冢上碑今愧蔡邕。
绿树青山总无恙,伤心杖履断过从。
丹诏求贤切,西行不可徐。
便乘天厩马,莫跨霸桥驴。
太白清平调,相如谏猎书。
定将新述作,一一寄田庐。
猗猗丛兰,芬于幽阻。彼美蘅杜,风所揄吐。芃芃禾黍,罹此暑雨。
槁实不恤,世有饥者。徘徊九方,靡即宁处。君子悦心,不在爵土。
嗟余已迈,归从兰所。
东吴七月暑未艾,川云忽兴天昼晦。
蔽空雨点弩发机,平地成渠屋穿背。
早禾玉粒自天泻,村北村南喧地碓。
大牲如阜酒如江,相唤龙祠作秋赛。
九龙峰下阁横秋,世上纤尘不可留。清伴夜蟾留醉客,细吹时雨走归舟。
天南从此载鹏往,山北与谁乘鹤游。已是逍遥何所待,上人高卧见蓬丘。
水曲山隈四五家。夕阳烟火隔芦花。渔唱歇,醉眠斜。纶竿蓑笠是生涯。
草香竹暗巫山曙。记宸游、空凝伫。疏疏雨自何来,霭霭云无处所。
此日登台,当年荐枕,闻道佳期在朝暮。怎想像梦里、姚姬不管,深宫细腰苦。
侍臣宋玉偏能赋。动淫思、牵愁绪。岂知惆怅中宵,赢得悲哀万古。
浪说神人,鸣鸾易返,又逢薄怒。今但有、杜宇啼红,花落高唐路。
多病他乡外,孤怀始觉愁。山围双鹭晓,门闭一蝉秋。
遇合冯生铗,勋名季子裘。悠悠耦耕者,端暇为人谋。