眷此龙伯国,湖江白漫漫。路出洲渚上,天垂葭苇端。
林树茂清樾,浪花浮碧澜。烟消栋宇出,露下场圃宽。
渔师自绳擉,农老仍衣冠。隐侯有令德,篯铿富清欢。
跫音喜人至,戟手劝客餐。酒行鹤献舞,饮具鱼横盘。
自称礼法野,所贵人情安。江山岁欲暮,风露日以寒。
兰佩香久歇,蒯缑铗空弹。怀君不暂置,于世何所干?
明发当复来,寿杯为子乾。
汴河千里雁南飞,吴下孤帆又北。归竹素残编无世味,蒯缑孤剑有星辉。
岧峣使节弓旌近,迤逦神州草木稀。想见琼轩恭对日,黄金台上雪霏霏。
春云漠漠水平湖,掉尾扬鬐羡尔鱼。自笑山林双目短,不知江海万形殊。
桃花浦口钩虚掷,芦叶矶边网自疏。岁久只愁头角异,风雷相送上天衢。
豫章南国一都会,夕拜东臺最上流。
捧诏暂辞青锁闼,携家便泛木兰舟。
褰帷听讼民谣洽,解榻延宾主礼优。
祇恐徵黄在朝暮,西山灵药未容求。
芝泥初熟诏书成,红药翻阶书景清。
屋尾生烟宫漏水,时闻幽鸟自呼名。
危楼高百尺,手可摘星晨。
不敢高声语,恐惊天下人。
醉枕醒来夜未央,倦身殿转厌藜床。
映窗色皎犹疑月,刮骨寒知不是霜。
重寻读书盟,笑砚已荆棘。
只堪把锄在,趁此尚有力。
世途风婆恶,躬履见险侧。
敢云卖文活,一钱知不直。
漠漠春云重,飞花撒玉团。侵来书幌白,铺向草堂宽。
喜卜三农瑞,愁增万井寒。冷风吹不断,梦里打窗栏。